boje se tego, co sie ze mna dzieje

coraz bardziej zmaykam sie w sobie, czuje sie gorsza, porownuje sie, ciagle mysle, ze jestem beznadziejna i, ze nigdy nikogo nie znajde, bo nie potrafie prowadzic rozmowy. boje sie, ze zdziwaczalam na studiach niby mam znajome, ale nie odnajduje sie w ich rozmowach, zartach.

popracuj nad poczuciem własnej wartości, może kilka wizyt u terapeuty?

pracuje, caly czas staram sie zwikeszyc poczucie wlasnej wartosci, ale z wiekiem widze poprawe w niektorych aspektach, lecz ogolnie jest zle. z jednej strony najchetniej ucieklambym od wszystkich bliskich, a z drugiej bardzo ich potrzebuje, ale jakos boje sie tego, ze wychodze na dziwna w oczach chociazby mamy. mam zmienne nastroje i stosunek co do koelzanek, raz je uwleibiam raz czuje sie odtracona, nielubiana i nie moge odnalezc sie w ich zartach. wiem, ze wszystko siedzi w mojej glowie, bo jak jestemw dobrym stanie, to wszystko jest ok. jeju, czy ja jestem osychiczna?:O

heh:O

Na początek zrób coś dla siebie i dla ducha 1.zapisz się na aerobik 2. codziennie słuchaj ulubionej muzyki 3.wysypiaj się 4. próbuj rozmawiać z ludźmi 5. spełnij swoje małe marzenie 6. nie objadaj się czekoladą ani fast foodami do roboty powinno pomóc :)

Może byś nam napisała w jaki sposób trenujesz poczucie własnej wartości?

A mialas szczesliwe dziecinstwo, kochajaca rodzine? "Tam" sie glownie uksztaltowalas ...

i nie masturbuj się bo to obniża poczucie Twojej wartości

staram sie nie zamykac, tylko poznawac ludzi, rozmawiac z nimi, bywal okres, kiedy odrzucalam od siebie kazda negatywna mysl, lecz teraz juz tak nie jest. czuje sie kiepsko.nie wiem, moze to przejsciowe. na pewno potrzebuje miec kogos bliskiego,mam przyjaciolki, ale chcialabym faceta, chcialabym poczuc sie kochana i pokochac-wiem, banalne. a ja ciagle uciekam. na aerobik, silownie chodze. dbam o siebie. realizuje sie w jakis tam sposob, bo lubie swoje studia, chcoiaz ostatanio troche sie wypalila, ale to przejsciowe. bawie sie rowniez, chodze do klubow. chodzi o taki dobry kontakt z ludzmi. chyba boli mnie to, z enie mam zueplenie o czym rozmawiac z moim bratem, z facetami tez nie potrafie, przy kolezankach ze studiow nie czuje sie pewnie, nie mam cietego jezyka i chyba tez nie jestem zbytnio zabawna i inteligentna. zauwazam smieszne sytuacje, ale sama stworzyc takowych nie potrafe, nie potrafie bawic sie rozmowa. no dol:(

dziecinstwo super wspominam:) rodzicow tez ma okej, dobrze ze soba zyjemy. chcoiaz mama czasami stwierdza, ze zbyt bardzo nas karcili, tzn nie bili, ale strofowali, przez co teraz nie mamy wiary w siebie, jestemy tacy z agrzeczni. ja tego powiedziec nie potrafie, bo nigdy tego nie zauwazalam jako dziecko, bylo jak bylo i myslalam, zetak ma byc. tata nas tak strofowal i w sumie moze cos w tym jest. pozniej nie wychdzilo mi z facetami i to tez mi dalo kopa w dupe.

nie ty jedna nie potrafisz i nie rób niczego na siłę, bądź po prostu sobą ludzie się różnią, nie każdy musi mieć mózg błyskawicy przestań udawać kogoś kim nie jesteś czy twoje niedowartościowanie przypadkiem nie polega na braku faceta?

no cóż...ewidentna wina rodziców :(

coco ... szybka ocena :x

chyba Ty:D