Mam 25 kat i chyba mam depresję

Pracuję, studiuję zaocznie, ale ogarnia mnie coraz większy smuteki, ogólnie poczucie beznadzieji. Mój ojciec jest alkoholikiem, mój narzeczony mnie nie rozumie, potrafię już się śmiać... nie potrafię tego zmienić. Najgorzej jest od mniej więcej 2 miesięcy.... ciągle chce mi się spać. Chciałabym ciągle spać... nie budzić się

Wal do psychologa to niejest smieszne depresjia sie pogłebia w pewnym stadium jest z tego trudno się wydostac

Nie chce mi sie z nikim gadać, a już na pewno z psychologiem.

Nie mam myśli samobójczych; nie chce odebrać sobie życia.... po prostu ciągle chce mi sie płakać, nawet, jeśli pomyślę sobie jakąś smutną rzecz, ogólnie nie mam siły. Czy ktos ma tak jak ja???

Niestety ja mam podobnie, a może nawet gorzej. mam pracę, ale tylko na umowę zlecenie i bardzo mało pracuję. Jeżeli chodzi o zarobki to nie jest źle tylko o to, że większość czasu spędzam sama w domu :( Nic mi się nie chce i też bym tylko spała, żeby z nikim nie rozmawiać. Skończyłam studia i chciałam iść na podyplomowe, ale teraz nie mogę i im dłużej to trwa to tracę motywację i chęć do czegokolwiek :)

zaczal sie jak mialam 25 lat... Ale da sie z tym zyc. Juz kilka lat daje rade. Moze kryzys wieku sredniego...

śni mi się wciąż , że jestem latającą holenderką

Może jesteś jakaś przemęczona bo rozumiem ze nic sie nie chce ale to nie powinno być powodem tego ze jestes ciagle senna

ja mam podobnie, wstaje rano, wegetuję na zajęciach, a potem wracam i śpię. zero życia, nie mam siły nawet się umyć :( mogłabym spać od rana do nocy i tak cały czas, a potem w nocy nie mogę usnąć i wstaje zmęczona na zajecia. to dopiero beznadzieja :( :o :(