Pąplątanie z pomieszaniem.

Ech... I dopadła mnie czarna zmora. Serce wije się między chwilą a zdrowym rozsądkiem, wszystko co wydawało się takie proste, nagle zaczęło się plątać, stanęłam na życiowym rozdrożu. Nie potrzebnie mnie znalazł, nie potrzebnie odnowił kontakt, nie potrzebnie napisał, że tak bardzo tęsknił przez te lata. Kim jest, że wchodzi w moje unormowane życie z butami, nie proszony, przez drzwi i okna mojej duszy? Jest mi... nawet nie wiem jak. Nie czuję żalu, smutku, tylko jakoś tak wszystko przeleciało mi przed oczami. Tamte dni, chwile, dotyk, uśmiech i potem ta ciszaaa, ciszaaa, aż do dziś. Jego spojrzenie, ten przecudowny błękit, który odbijał moje spojrzenie, czułe, nieśmiałe, z rumieńcem na twarzy. Dotyk, muśnięcie ustami, zapach, który upajał mnie co noc. I stoję sobie tak sama na tej drodze i nie wiem dokąd iść... "A te dni ciszy które, które dzielą nas Podpowiadają mi złe obrazy Muszę to przespać przeczekać, przeczekać Trzeba mi..."

odezwał się, bo nie ma nikogo innego na horyzoncie - faceci są do tego zdolni:O

Nie było ciebie tyle lat, Myślałam, że nie wrócisz tu. Poukładałam sobie świat I nie zostawię tego już!

Po sześciu latach??? Gdzie nie mieliśmy absolutnie ŻADNEGO kontaktu ze sobą? Może i racja...

"Nie było ciebie tyle lat, Myślałam, że nie wrócisz tu. Poukładałam sobie świat I nie zostawię tego już!" Ojj tak, słuszne słowa. Sedno.

Jak niespodziewanie dopadła, tak pewnie niespodziewanie odpuści.