Weszłam drugi raz do tej samej rzeki.

Po miesięcznej przerwie, dalismy sobie szansę. Nabrałam dystansu, a zawsze tak płomiennie kochałam i zabiegałam o nas. Aż zaczeło się psuć i się rozstalismy :/ Ale... jedno spotkanie i przeanalizowalismy sobie troszke nasze błędy. Zapytałam czy tym razem damy radę, odpisał,że gadaniem samymy nie damy... No to ja na to,że teraz już sie nie bede napalac jak nastolatka i dostaniesz tyle ile sam mi dasz... Zaryzykowałam tym stwierdzeniem, ale... się teraz stara... :)

>>>dostaniesz tyle ile sam mi dasz... Zaryzykowałam tym stwierdzeniem Zaryzykowałaś, i to ostro. Mógł wziąć Cię analnie..

miałam tak samo - teraz sie nie napalam i nie oczekuję nie wiadomo czego, ma własne życie - jest lepiej, on przejał inicjatywą i chyba mu z tym lepiej Powodzenia:)

No nie gadaj!! Poważnie??:)

To do musztardy było z tym nie gadaj :P Taka jakas :) No jakos tak chyba człowiek musi dojrzec do pewnych spraw i myslę,że tak będzie lepiej, powodzonka :)

jak powiedział Panta Rhei :P od dziś się przestaję śmiać z tego dowcipu.nad głupotą trzeba płakać raczej.kto zrozumie, ten zrozumie.

ta rzeka juz nie jest taka sama.

tak tylko przerwa była krótsza ja się bardzo napinałam i za szybkie tempo narzuciłam a dla niego było za szybko bo się rozstał z dziewczyną, z którą długo mieszkał i ona chciała ślubu nie wiem co z tego wyjdzie, ale narazie jet ok, ja zmieniłam podejście, nie ograniczam go i nie robię scen zazdrości

Rzka nie jest taka sama, ja nie jestem taka sama i on tez nie jest. Licze sie z tym. Mam na myśli to, że ciesze się, iż dojrzałam do tego aby nie gonić za ta miłoscią po trupach. Dbac o nią,ale nie za dwoje.

niczym wygłodniały lampart przeszukujący puszczę, z wielką godnością i całkowitą pewnością o słuszności swojego postępowania, z majestatycznym spokojem i skupieniem umysłu godnym medytującego buddysty przemierzam bezkresne szlaki doliny Kongo w poszukiwaniu ciepłych aromatycznych stolców dzikich zwierząt, aby móc zaspokoić swój niedający się opisać głód oraz uświadczyć podniebienie smakiem tego cudownego przysmaku, który gdy już znajdę to z wielkim pietyzmem i z poszanowaniem godności oraz ze świadomością wspaniałości chwili wyniosłym ruchem ręki obejmę upatrzony stolec i w skaramentalnej ciszy skonsumuję swój posiłek aż mi sie uszy trzęsą, odczuwając przy tym stan głębokiego oczyszczenia duszy i całkowitego spełnienia swojej egzystencji

No u mnie bywało też różnie w związku, rozstań i powrotów nei zliczę. Najdłuższa przerwa trwała około rok.....Macie rację, trzeba dojrzeć. Ja dojrzałam po 6 latach do tego związku i dopiero teraz wygląda on tak jak powinien.

Do Lewituje... o to mi chodzi własnie, o zrozumienie sensu bycia, ale nie dla samego bycia :) U mnie troszeczke za wczesnie na ocenianie naszego powrotu, ale mam juz inne podejscie do nas. I cudowna masz stopkę :)

Wiesz..nie jest łatwo, na podstawie mojej historii możnaby śmailo książkę napisać...Naprawdę temat nie jest mi obcy.

Nie wierzę jednak w sens zdania, które stanowi początek tej dyskusji. Ja bym raczej powiedziała: Jak nie zaryzykujesz to nie wygrasz:)

Jasne, zdaje sobie z tego sprawę. Nasz związek tez był baaaardzo bużliwy, aż jakos pękłam i inaczej na to spojrzałam, w końcu to ja odeszłam, ja, która zawsze chciał wszystko napraiać i ratować. Uffff.... dobrze,ze mamy czystą kartę i jestesmy boatsi w doswiadczenia.

Naturalne,ze ryzyko jest tu wpisane i to dość spore. Licze sie z tym, ale moze staram siebie przekonac do tego, zeby to ryzyko nie bolało tak bardzo gdy sie nie uda.

U nas było tak, ze przez 6 lat ja grymasiłam, podnosiłam poprzeczkę, pytałam siebie czy nie zasługuję na więcej, odchodziłam wiele razy nie mogąc zrozumieć czemu moje oczekiwania nie mogą po prostu zostać spełnione. Byłam egoistką ale on też nie pozostawał mi dłużny, zaniedbywał ten związek i mało się starał. Gdy jednak tylko poczuł wiatr od strony drzwi, które za sobą zamykałam, natychmiast obiecywał poprawę i biegł za mną na koniec świata. Przeprowadzałąm się wiele razy, zawsze mój "ogon" wiernie podążał za mną:). Ostatnim razem jednak było inaczej...zaczynał się poddawać i jużprawie go straciła gdy w momencie otworzyłam oczy i zrozumiałam, że ideałów nie ma i pora zaakceptować tego człowieka, który jednak kocha mnie i bez względu na wszystko chce iść ze mną przez życie.

Moja rada jest taka: nigdy nie daj mężczyźnie odczuć jak bardzo Ci zależy. Przede wszystkim nei powtarzaj mu jak go kochasz i jaki jest dla ciebie ważny, raczej mu to okazuj......bądź stanowcza w swoich żądaniach i oczekiwaniach i jasno je określaj.

No to u nas odwrotnie wlsnie :) On zawsze szkał dziury w całym ,a ja te dziury łatałam. Az zdecydowałam się pozegnac z panem i powiedziłam mu co nspisałam. Nich goni tego króliczka ile sie da!

Dobrze zrobiłaś, nie licz jednak naiwnie, że idylla potrwa wiecznie. Oni szybko zapominają. Czego dotyczy najczęściej to "szukanie dziury w całym"?