Jak sie szybko usamodzielnic

Jestem juz pare lat po dwudziestce, i potrzebuje wyniesc sie od rodzicow. Niestety nie za bardzo wiem jak to zrobic gdyz nie zarabiam duzo i wciaz studiuje. Jakie wy macie doswiadczenia w wyprowadzaniu sie od rodzicow?

jakoś tak, wyjechałam na studia, potem nie przyjechałam na wakacje i mieszkam sobie dalej w tym akademiku (chociaż studia już skończyłam, ale nie bardzo mnie stać na mieszkanie, akademik wychodzi taniej). Przede wszystkim musisz znaleźć miejsce do życia, na które będzie Cię stać - może to być akademik (znam osoby które mieszkają w akademikach mimo że pochodzą z tego samego miasta co uczelnia), może być jakiś pokój, stancja. Przeglądaj ogłoszenia, zawsze coś znajdziesz.

że wynajmiesz mieszkanie z jakąś koleżanką ze studiów albo z dwiema. razem płacicie za mieszkanie, rachunki i opłaty rozkładają się wtedy na tyle dobrze, że nawet osoby nie zarabiające zbyt dużo stać na wynajem. Musicie ustalić też jak będzie z żarciem - czyli np. lodówka wspólna ale podzielona i każda kupuje żarcie we własnym zakresie, albo też zrzucacie się co miesiąc po ileś tam i kupujecie wspólne żarcie i sobie gotujecie. Wszystko zależy jak sobie ustalicie wasze zasady współlokatorstwa

wyjechalam za granice i musialam. Ale dla mnie to nie byl problem

U mnie też stało się to samo, z tym że może nie do końca się usamodzielniłam bo mieszkam w jednym domu z dziadkami, ale pracuję, uczę się, mam własne pokoje, kuchnie, łazienkę, nie płacę za czynsz, ale za rachunki owszem, może masz kogoś w rodzinie kto mieszka sam? z kim moglabys zamieszkac? choć szczerze... to uważaj na swoją decyzję, czasem to wcale nie jest łatwe, ja miałam 18 lat gdy się wyniosłam, było o tyle łatwiej, że w domu miałam ojca alkoholika, a tutaj święty spokój, więc była jakaś motywacja do działania. Ale stało się tak, że mam 21 lat i jestem zmęczona jakbym miała już 30.

niewielka------>>>dobrze zrobiłaś, że wyniosłaś się z domu. może to przykre co powiem ale nie ma sensu tkwić w patologii. twoja postawa świadczy, że chcesz żyć normalnie, inaczej niż twój ojciec. Rozumiem też to zmęczenie - zbyt szybko musiałaś wydorośleć. Z drugiej strony nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. jesteś w miarę samodzielna i masz doświadczenia życiowe, które cię wzmocniły :)

Skoro zarabiasz to już jest jakiś punkt wyjścia. Masz kilka możliwości: 1. Wynająć pokój na stancji przy rodzinie. Jest to dosyć tanie rozwiązanie ale tutaj może być problem z samymi mieszkańcami. Kiedy ja pierwszy raz wyjechałam z domu trafiłam na stancję, gdzie mieszkałam i fajnej pani gospodyni która kochała młodych ludzi i gotowała nam czasem obiadki. A płaciłam jakieś 70 zł więcej niż w akademiku. A ile wtedy spokoju było... Teraz to trzeba na wszystko zwracać uwagę. 2. Możesz skrzyknąć się ze znajomymi i wynająć nawet całe mieszkanie. Cena podzielona na kilka osób naprawdę jest do przełknięcia. Co ważne mieszka się ze znanymi Tobie osobami i atmosfera może być naprawdę dobra. Trzeciego nie polecam zbytnio. Mieszkanie z kimś obcym w pokoju, może być tanie ale naprawdę wiele to nerwów kosztuje niż jest to warte. Ale wszystko sama rozliczysz. Przede wszystkim nie zniechęcaj sie. A dasz radę:) Powodzenia

U mnie jest z kolei odwrotnie, pomimo ze mam 24 lata, czuje sie jak dziecko! jak dziewczynka 15 letnia, ktora zatrzymala sie w miejscu. Rowniez pochodze z patologicznej rodziny, i nie umiem sie z tego g.. wyrwac :(

mieszkać z rodzicami. Jasne najpierw szok, bo trzeba się liczyć z kasą i czasem kusi poprosić mamę o 50 zł bo brakuje do czynszu, albo żeby zawieźć rzeczy do prania, ale ogólnie jak się przyzwyczaisz do samodzielności to nie będziesz już chciała wrócić do rodziców, mimo że masz z nimi wspaniały kontakt. Moja rodzina nie była żadna patologiczna, ale cieszę się że jestem na swoim.

Nie zniechęcaj się zrobienie tego pierszego kroku jest trudne ale wiesz mi warto:)

Mieszkanie na stancji "średnio" kojarzy mi się z samodzielnością.