Chcę prawdziwej miłości...

Takiej, którą się przeżywa tylko raz, która powoduje że masz ten stres, że czujesz się szczęśliwa/y gdy masz okazję spotkać się z Nim, że nic innego nie jest ważne.. Nienawidzę tego uczucia, gdy w głowie i sercu tyle problemów, gdzie wszyscy naokoło są szczęśliwi a ja jak debilka czekam , na tego "księcia" jednego jedynego... Czy warto zakochiwać się z rozpaczy? Bo ktoś jest miły, fajny, kulturalny, zakochany? Czy lepiej być starą panną/kawalerem do końca życia? Wiem, że post jest pewnie nie zrozumiały bo wszystko takie nie skupione w całość, ale chyba mam kryzys..