Jak wyraźnie dać znać facetowi, że chciałabym czegoś...

Mały chciał się kąpać z tatą więc tu zaglądnęłam... Cóż, padły tu ostree słowa. Padło również słowo zdrada, romans, popęd... To, że coś do tego faceta czuje jest prawdą, ale to, ze mimo tego co czuje i tego co chciałabym nawet go nie dotknęłam też jest prawdą. Podobno jak a może on też, również cierpię....

Pojebalo Was i jestem prozna >>>> macie racje >>>> pozdrawiam Was

Gdybym dała upust moim pragnieniom i myślom, pewno nie miałabym potrzeby tu pisać. Nie chcę pocieszać się ludźmi mniej moralnymi, ale jest wiele kobiet, które najzwyczajniej w świecie nie mają skrupułów. Ja nie wiem jak to w sobie zabić i podobnie jak dziewczyny męczę się i wszystko mi się w środku kołacze...To nie jest takie proste.

Pytam Ja Cię świetnie rozumiem i jeśli mogę Ci coś doradzić to porozmawiaj z nim. Myślę, że to bardzo oczyszcza sytuację. Zerwanie kontaktu nie pomaga.

A może on już Wiesz, pewno jestem strasznymj tchurzem, ale nawet nie wiem, jak zabrać się do tego. Boję się tego, co będzie później. Boję się konsternacji, niezręczności. Nie sądzę, zeby mnie wyśmiał, bo to nie ten wiek i nie ta wrażliwość człowieka, ale mam obawy. Pracujemy cały czas razem. Wbrew temu wszystkiemu wydaje mi się, że staramy się być w miarę moralnymi ludźmi. Podejrzewam, ze jest to oczyszczające, że jest to właściwe...

A teraz czujesz się..zręczniej? Nie wiem jak długo wytrzymasz w tej sytuacji. Ja wytrzymałam 1,5 roku i nie dałam rady, uciekłam..teraz żałuję, ale odwrotu już nie ma.

Czuję się dziwacznie i męczy mnie to. Pewno zbliżam się do granicy, bo u mnie minął rok. Znamy się rzecz jasna znacznie dłużej, ale wcześniej nic się takiego nie działo. Wobec niego czuję się chyba zręczniej, aniżeli gdybym powiedziała coś wprost. To w ogóle jest wszystko bardzo dziwne. W zasadzie nic nie mówiąc chyba wszystko jest jasne. Myślę, ze on wie. Niemniej..., przecież to co dla mnie jasne, dla niego nie musi być. Ciężko byłoby mi jednak spojrzeć mu w oczy i normalnie pracować, gdybym powiedziała coś wprost. Ja mam wrażenie, ze on coś do mnie czuje, ale mogę się mylić. Jesli się mylę, byłoby niezręcznie, a on mógłby mieć do mnie spory żal i czuć się oszukany.

Muszę zmykać, zajrzę poźniej Pozdrawiam Cię

To może nie mow od razu wprost. Spotkaj się z nim i pogadaj ogolnie o życiu. My mieliśmy takie rozmowy.Sama wyczujesz co się dzieje..

Taki kontakt nie w pracy jest najważniejszy, wiele mowi..

Dziękuję, do zobaczenia. Wiesz, my spotykamy się w pracy, ale spędzamy w niej dużo czasu i rozmawiamy o życiu i nie tylko. Pomimo, ze widujemy się w pracy, to nie są przelotne spotkania. Widujey się nieraz po parę godzin. Często mamy okazję spotkać się godzinę, dwie plus droga powrotna sam na sam. Mamy czas porozmawiać o różnych sprawach. Pozdarwiam Cię serdecznie

Ja swoje dzieci już położyłam spać. Już się na forum znalazły świętoszki i zrobiły pogrom z grzesznicami :; To są ci, co nie mają skrupułów jak my; tylko oni o tym nikomu nie mówią, żeby ich nie zlinczowano. Ale ich wpisy nie są warte uwagi. Jeżeli chodzi o mnie, co zamierzam zrobić, postanowiłam przeczekać. Każda miłość z czasem słabnie, każde zauroczenie przemija. Może uda nam się do tego czasu nie zrobić głupstwa. Musimy dbać tylko o to, żebyśmy nie zostali nigdy sami we dwoje. Na razie się (prawie) udawało...

Wiesz, Należy mieć nadzieję, że każda miłość z czasem słabnie, pytanie, czy niespełniona również.... U nas jest inaczej. My często spędzamy czas sami i chcemy tego. Często staramy się zrobić tak, by pozbyć się towarzystwa i pobyć jak najdłużej sam na sam. Wiem, ze on lubi być ze mną sam na sam. Szczerze mówiąc ten czas, o którym piszę, ze spędzamy razem to liczę ten czas, kiedy jesteśmy sami i możemy porozmawiać. Pozdrawiam Cię...

W pracy tak, bo zawsze ktoś może wpaść. Łatwiej się kontrolować. Mam na myśli jakiś wyjazd służbowy albo spotkanie się po pracy. Nawet przez przypadek.

Coś w tym jest, bo kiedy mamy coś do obgadania wychodzimy do pokoju, w którym chwilowo nikogo nie ma. Ze świadomością, że w każdej chwili może ktoś wpaść.

Po pracy jedziemy do domów, odprowadzamy się.... Kończymy pracę generalnie nie tyle późno, że zdarza nam się zagadać jeszcze w pracy, odstresować się trochę, ale nie ma sensu i jak gdzieś iść po pracy, kiedy kończy się ją o 20.00....

My mamy na tyle komfortową sytuację, ze mamy swoje pokoje i poza konkretnymi umówionymi spotkaniami teoretycznie nikt nie powinien do nas "wpadać", ale wiadomo, ze różnie bywa. Zdarza się, ze wychodzimy razem na obiad np., ale wtedy to najczęściej jest istna katastrofa bo po drodze spotykamy chyba wszystkie osoby, na jakie moglibyśmy wejść;)

Kiedyś chciałam zapomniec o tym wszystkim i traktować go jak każdego innego kolegę. Nie dało się. Spojrzał na mnie tak, że przeszedł mnie dreszcz.

Wiesz, my tak szczerze mówiąc nie próbujemy traktować się jak innych kolegów i koleżanki. Jest inaczej i już. Wkradły się nam w codzienność pewne rytuały, co co robimy tylko my i to m. in. powoduje, ze jest inaczej i już...

dał Ci już do zrozumienia, że nie chce aby wasze relacje się zmieniły, że jest już za późno. Czy to Ci nie wystarcza? Może chciał Ci powiedzieć, że kocha swoja żonę i to się nie zmieni

wydaje mi się, że dopóki jest ze swoja żoną nie powinnaś podejmować żadnych kroków

Może i chciał mi właśnie to przekazac, ze jest już za późno i że w ogóle go nie interesuję, ale jeśli tak.... Ja mu się nie narzucam, to on inicjuje w większości nasze kontakty, więc czego chce? Rozumiałabym taką wypowiedź względem jakichś awansów ze strony kobiety. Kto jednak każe mu pierwsze kroki każdego dnia w pracy kierować do mnie?? Nie jestem typem, który się gdzieś wpycha i naprasza. Gdyby nie chciał mojego towarzystwa, widywalibyśmy się tyle co musimy, tylko w charakterze służbowym i przelotnie.

teraz się głupio tłumaczysz i zwalasz całą winę na niego.

Ja na nikogo za nic nie zwalam winy i się nie tłumaczę.... Ja w pewnym sensie nie rozumiem jego zachowania, nie do końca wiem o co chodzi. To co napisałam jest prawdą. Czy jeśli mężczyzna nie chce kontaktów pozasłużbowych z koleżanką z pracy to jak tylko wie, że ona jest w pracy to do niej idzie?? Czasem zdarza się, że przychodzę, a on mi mówi, ze był u mnie już dwa razy, ale mnie nie było.... Wydaje mi się, ze uczciwość nakazywałaby przy braku chęci do czegokolwiek zachowywać się konsekwentnie. Jego zachowania o tyle też nie rozumiem, ze jak mamy jakieś wolne to odzywa się sporadycznie, choć zawsze przed tym wolnym pyta, czy może się odezwać, czy ewentualnie będziemy mogli się spotkać i raczej nie korzysta z tego. A jak się widzimy w pracy to zachowuje się, jakbym była mu niezbędna do życia..... Dlatego nie wiem o co mu chodzi....

Ja myślę, że lepiej nie przekraczać pewnych granic. Jest fajnie dopóki wiadomo, że zależy nam na sobie, ale nie zrobiliśmy nic, co mogłoby zakłócić nasze życie. Każdy sam czuje, gdzie jest ta granica. Jak mąż jest bardzo zazdrosny, to też trzeba się z tym liczyć, bo nawet niewinny flirt może potraktować poważnie. Jeżeli druga osoba pozwala nam na duży luz, to można sobie pozwolić na bliższy kontakt. Niebezpieczne jest to, że można się za bardzo zaangażować, to dotyczy obydwu stron i okaże się, że chcieliby spróbować, jak im będzie razem w łóżku.

przeczytałam tylko początek wątku (1strone) i jestem przerażona. Nie wiem dlaczego, ale zrobiło mi się strasznie przykro. Pomyslałam o tym jak bym się czuła gdyby mój mężczyzna mówił mi że ma jeszcze pracę a w tym czasie rozmawiał z koleżanką - notorycznie i codziennie. Pomyślałam, jak by mi bylo gdyby zabierał ją na obiady i prawił komplementy a do domu wracał niechętnie. Modlę się żeby nigdy nie spotkało mnie coś takiego....chyba bym się załamała

Eksy...może ta jego żona nie jest taka święta. Człowiek zawsze wybiera to, co dla niego lepsze. Zwłaszcza jeśli ma taki wybór.

Czytam topic od początku i doskonale wiem co czujecie. Macie na szali miłość albo nawet coś więcej i rodzinę. Rodzina to pewność, stabilizacja coś co juz dobrze znacie a to drugie korci jest sensem każdego waszego dnia każda myśl ale co będzie jak pójdziesz w ta stronę? nie ma pewności ze będzie wspaniale ze się uda, skrzywdzisz kogoś po drodze. Przechodzę to codziennie, ale czy chciałabym byc żoną której mąż mówi ze jeszcze jest w pracy, a tak naprawdę jest teraz prawdziwie szczęśliwy. Zdecydowanie nie, łatwiej kobiecie znieść zdradę fizyczną niż to ze inna jest dla jej męża bratnią duszą, przyjacielem niespełnioną miłością.

Nie mam meża, ale mam długoletniego partnera. I mnie spotkała podobna historia. Ja nazywałam go przyjacielem, on mnie przyjaciółką. Ta przyjaźń trwała chyba ze 4 lata, stale balansując na niebezpiecznej granicy. Ale to była przecież tylko przyjaźń... W końcu przekroczyliśmy tą granicę, rujnując swoje dotychczasowe życia. Mój partner był dobry, nigdy mnie nie skrzywdził, a ja zrobiłam mu coś takiego... Kochał mnie tak bardzo, że mi to wybaczył, a ja zrozumiałam jaka byłam głupia. Dla jakiś złudzeń, iluzji, fantazji postawiłam na szali mój związek. Udało się go na szczęście uratować. Ale bardzo żałuję tej przyjaźni i zgadzam się z tymi ostrymi postami, potępiam takie "związki" i potępiam siebie za to co zrobiłam... Co do "przyjaźni" oczywiście się skończyła, kontaktów nie utrzymujemy właściwie żadnych, a przecież to było takie wyjątkowe... Zastanów się autorko co możesz stracić, ja mialam szczęście, ale mogłam go nie mieć... I do końca życia zostanę ze świadomością, że tak bardzo skrzywdziłam człowieka, ktory kocha mnie ponad wszystko