Miejsce bycia zmienić

Czy też macie dość miejsca, w którym mieszkacie od dziecka ? Czy nie przytłacza was codzienna rzeczywistość, w której nie potraficie się odnaleźć ? No i nieraz macie taki odruch, żeby uciec stamtąd, rzucając wszystko i wszystkich ?

Sama o sobie powiem, że ja tak właśnie mam. W rodzinnym mieście straciłam wiele rzeczy, którymi kiedyś żyłam, a i nigdy nie wybaczyłam sobie tego, że poszłam na studia na pobliski UŚ zamiast jechać dalej i zacząć dorosłe życie.

no to na co czekasz kup sobie bilet i w świat czeka na Ciebie

kali jesc

jak nie wiesz od czego zacząć to ci podpowiem idź na dworzec i kup bilet

Ale jak ? Chciałabym studiować na UJ w Krakowie, ale nie mam kasy na akademik. Rodzice nie chca mnie wspomóc, bo uważają, że to bez sensu wyjeżdzać, skoro mam wszystko na miejscu. A ja nie jestem zadowolona z tego, że zostałam tutaj. Nic się nie zmieniło - niby na studiach nikogo wcześniej nie znałam, ale i tak jest w moim życiu nieznośne poczucie stagnacji.

Ma ktoś z was podobnie ? Dla mnie to jest problem niemal egzystencjalny.

Tak, mam taki problem. Mam 28 lat i dusze sie w mojej miejscowosci. Ta sama praca od 6 lat, ta sama droga do pracy, te same sklepy, ulice....wszystkich ludzi na osiedlu znam,oni mnie znaja.mam wrazenie ze wszystko o mnie wiedza. Mialam rok temu powazna depresje z tego powodu...

Tak ja tak mam....rok temu mialam powazna depresje z tego powodu

Współczuję... A powiedz mi, jest coś, co cię tam kurczowo trzyma ?

Tak naprawde nic mnie nie trzyma! Rodzice zdrowi, maja znajomych, poradza sobie na pewno. Nie mam dzieci, nie mam rodziny, jedynie faceta od pol roku ktory wniosl troche kolorow w moje zycie. Probuje go namowic na wspolny wyjazd zagranice bo dusze sie tutaj.Przeplakalam wiele nocy. Powiem Ci ze w takim stanie trwam od dobrych 4 lat i przez 4 lata balam sie ruszyc z miejsca, bylam sparalizowana, mimo ze tyle bylo mozliwosci to ja tkwilam w mejscu.Dopiero jak poznalam jego to stalam sie odwazniejsza. Troche mnie to przeraza ze sama nie potrafie nic w zyciu zmienic... Karelian a ty ile masz lat? Studiowalas cos wczesniej -tak wyczytalam z twojej wypowiedzi.

Mnie chyba tylko studia, presja rodziny. Ciągle słyszę, że jestem idealistką, że zero realizmu, ale serio, ja sie zmęczylam moim miastem. Czuję się tutaj uwięziona, niezrozumiana.

Ale może rzeczywiście powinnaś spróbować szczęścia w innym miejscu? Jeśli masz człowieka, który z tobą pojedzie, to myślę, że wyjazd to najlepsza opcja, jaką masz. Ja niestety jestem z tym sama. Studiuję już jeden kierunek, w zasadzie mój wymarzony, ale powiedzmy, że nie w tym miejscu. Teraz jestem na drugim roku, więc ciągle czekam do licencjatu, ale i tak mnie to wszystko dobija. Teraz wiele rzeczy się zawaliło, nie mam już do czego ani kogo wracać, co tym pogłębia myśl o ucieczce.

Niestety, to jest już problem, który niewiele ludzi rozumie.

: (

Witaj Karelian...Tu jesteś:)) No proszę...Ciekawiej?:))

Witaj :)

A opcja Kraka w grę nie wchodzi? że tak wejdę w temat;)

Ja w ogóle jestem przerażona tym, co się dzieje. Tym światem, w którym mało kto nie daży do stabilizacji. Tym, że ludzie tyle przejmują się fochami narzeczonych, a nie myślą o własnych planach, zabijają w sobie duch podróznika.

Właśnie chodzi o Kraków. Chciałabym tam studiować, ale jak mówię, to niemożliwe chyba.

Już dwa razy próbowałam z tym UJotem, zawsze było za dużo ludzi. Jak raz mnie przyjęli, to nie miałam pieniędzy, zeby tam zamieszkać.

No cóż...Ja podróżuję przez całe życie, czasem w dołku a czasem w zachwycie i czystym błękicie:))Kilka miejscowości już zmieniałem, czasem tak chciałem, czasem musiałem:))Trzeba ocronic swój świat przed najazdem dzikich hord;)

Ja uwazam Kraków za moje miejsce. Kocham tamtejsze historie, tradycje, sztukę, malowniczą, krakowską prowincję. Poza tym w Kato wszystko się skonczyło. Nie mogę żyć z tym, no i narasta we mnie depresja.

Krak znam od różnych stron i nigdy do końca...To też moje marzenie niespełnione,ale wracam kiedy tylko mogę:))Jeszcze masz szansę:)

Bo żyję w mieście, w którym jest za dużo wspomnień. To wszystko podcina mi skrzydła, zmniejsza motywację. Nie ma już tego, co było kiedyś. Nie cieszą mnie studia, moje życie.

Karelian masz depcię i się chyba nakręcasz dodatkowo. Nie jest tak źle, tylko w to uwierz:))

Jestem załamana tym wszystkim. Nie mam szans. Mam 22 lata i już czuję, że dlatego, że mieszkam w Kato, wszystko przegrałam.

No właśnie, moja deprecha wynika z tego, że nie jestem tam, gdzie chciałabym być. To mimo wszystko, smutne.

Piszcie, ludzie :)

Urywaj się z Kato tak często jak się da i znajdź też miejsca przyjazne w pobliżu....Przecież wiesz,że są i wiosna idzie...zielono się zrobi...Będzie cudownie:))Też nie jestem happy,że urodziłem się w tym kraju,ale łapię te okruchy + a ty przecież masz tak blisko Krak:))