Uczucie piękne, a jednak nigdy nie będziemy razem...

Miłość, która nie powinna się narodzić..., która mimo, że nigdy się nie spełni nie raz podnosiła mnie z doła... Uczucie, którego do siebie nie dopuszczałam... a jednak jest silniejsze ode mnie... Po prostu chce się wygadać... Poznaliśmy się 10 lat temu kiedy byłam studentką, on już pracownikiem uczelni... poznaliśmy się przez przypadek... to spojrzenie pamiętam do dziś... pierwsze słowa... potem okazało się, że będę miała z nim zajęcia... imponowałam mu wiedzą... świetnie się dogadywałam... byłam z tych co lubią dyskutować... zawsze miałam coś do powiedzenia na ćwiczeniach, seminariach... nadszedł czas by wybrać promotora... nie zastanawiałam się długo... on też nie...:). Lubiliśmy się, ale żadne z nas nigdy nie przekroczyło żadnej granicy. Ja nie należę do tych co wchodzą komuś w związek... on nie z tych co podrywają studentki. Poza tym miał już rodzinę... a ja do takich mam dystans... ja w tym czasie studiowałam bawiłam się, chodziłam na randki, byłam też w dłuższym związku... skończyłam studia... znalazłam pracę... życie zawodowe mimo, że jesteśmy po dwóch stronach kraju stale nas łączy... Nikt na mnie tak nie patrzy jak On, przy nikim nie czuje się tak szczęśliwa... to uczucie, choć zawsze skrywane nauczyło mnie wiele... Czy on jest szczęśliwy w związku wydaje mi się, że nie do końca... ale jest to osoba odpowiedzialna, nie rzuca słowa na wiatr, umie zachować dystans... A ja jestem szczęśliwa, że go poznałam... szkoda, że nie w innych okolicznościach... ale wiem, że tamten przypadek miał duży wpływ na moje życie... dziś choć sama, zagoniona pracą, domem, zajęta dzieciakami wierzę w miłość... :).