Jak być szczęśliwą a nie ranic

Mam 40 lat i pewne potrzeby, których niestety mój mąż nie moze zaspokoić. Nie dlatego, że nie chce, ale ma poważna chorobę mózgu i nie bardzo rozumie moje potrzeby. Tak bardzo potrzebuję normalnego faceta, że juz odchodzę od zmysłów. Brak mi mądrych rozmów, wyjśc w fajne miejsca, czułosci wieczornych. Czuję że ginę przytłoczona jego niemocą. Zapytacie i co ,czego od nas oczekujesz? Nie wiem, może rozmowy, zrozumienia, sposobu na życie. Gdybym miała 70 lat pewnie ta sytuacja byłaby dużo łatwiejsza, a tak... . Chce tańczyc, uśmiechać sie, cieszyć sie zyciem, a cóż mam, wędrówki po lekarzach, podawanie leków, sprzątanie po nim, abedzie jeszcze gorzej..... Lekarze powiedzieli - dom pomocy- ale czy oddałybyście tam swojego faceta który nie wie wogóle o co chodzi. On z ta chorobą bedzie zył wiele lat, a ja zejdę na zawał albo i coś innego. Ostatnio bardzo często choruję, pewnie z nerwów spadła mi odpornosć. Jak żyć?

Powinnaś porozmawiać z jego lekarzem. Może wystarczo oddać go do domu opieki, którą będziesz nagminnie kontrolować. Inaczej to zawsze będzie zdrada. Znam wiele kobiet które się rozwiodły z tego powodu, ale nadal się opiekują byłymi partnerami. Wybór zawsze należy do ciebie.

Wiem ,że to najlepszy sposób, ale jak o tym pomyślę to czuje sie podle... .

A może warto byłoby zatrudnić pielęgniarką, żeby pomogła przy mężu w domu, tak żebyś ty mogła spotkać się z przyjaciółkami , pójść do kina czy do teatru. Wiem ze przyjaciółka to nie facet, o którym pewnie teraz marzysz, który byłby twoim oparciem... ale zdrada to nie rozwiązanie, sama mówisz o uczuciu podłości które czujesz. Jednak seks to nie wszystko, ale tobie zdecydowanie potrzebna jest chwila odpoczynku więc myślę, że przyjaciółki i koleżanki będą w takiej sytuacji najlepszym wyjściem. Pozdrawiam i życzę siły która pomoże ci w tych wszystkich ciężkich chwilach.

dzięki notka za pomysł, ale niestety pielęgniarka tu niewiele pomoże on jak to sie mówi jest na chodzie, ale niestety bardzo źle funkcjonuje wychodzę z przyjaciółmi, ale jakoś nic mnie nie cieszy ciągle myślę co z nim, co zastanę jak wrócę