co ja mam robic...?

Co Wy byscie zrobili na moim miejscu? nie mam sie za bardzo kogo poradzic w tej sprawie, wiec pisze do Was... mam 22 lata, mieszkam z rodzicami. niedlugo bedziemy sie wyprowadzac, rodzice postawili dom. Moj brat, ktory obecnie mieszka z nami, najprawdopodobniej kupi mieszkanie i zamieszka razem z dziewczyna, wiec nie bedzie sie z nami przeprowadzal. I pojawil sie problem. bo ja juz psychicznie nie wytrzymuje z rodzicami..... kazdego dnia coraz czesciej mysle, ze powinnam cos zrobic. Nie wyobrazam sobie wyprowadzki i mieszkania dalej z nimi... Nic do nich nie mam, kocham ich i szanuje jak nikogo na swiecie, ale nie zgadzamy sie w zbyt wielu kwestiach, mam juz dosc codziennego wysluchiwania co znowu zle zrobilam, codziennego kur***, pier ***, codziennych klotni o budowe, przyczepiania sie mamy o takie pierdoly jak moj sposob ubierania sie albo mycia naczyń... Jest coraz gorzej, doszlo do tego ze nie mam ochoty wychodzic ze swojego pokoju kiedy ktos jest w kuchni. w ogole nie mam ochoty z nikim rozmawiac. Od ciaglego awanturowania sie rodzicow czesto o prawdziwe pierdoly (a sa juz w takim wieku ze zaczynaja marudzic na wszystko co stworzone) zrobilam sie klebkiem nerw...Wszystko jest nie tak, wszystko jest zle i bedzie zle - to ich myslenie, bo to pesymisci...I mnie tez sie udziela :(( czuje gdzies w srodku ze to nie tak powinno byc, ze sie "psuję", marnuję, ze ugrzezlam w czyms co jest dla mnie zle, choc rodzice zlem przeciez nie sa, a najprawdziwszym dobrem jaki moze sie czlowiekowi zdarzyc.... Kiedy studiowalam dziennie na licencjacie, mieszkalam w innym miescie, na stancji a potem w mieszkaniu studenckim. W domu bylam na weekendy, potem rzadziej, raz, dwa razy na miesiac. Moje zycie wtedy bylo nieporownywalnie piekniejsze od tego co jest teraz.. Wtedy czulam ze zylam... Smutne ale tak wlasnie bylo.... Chcialo mi sie zyc i bylam optymistka teraz studiuje zaocznie magisterkie. zdecydowalam sie na mieszkanie z rodzicami i prace w swoim miescie. i coraz bardziej zaluje... nie wiem czy to byla wlasciwa decyzja. Ale wiem tez ze w kazdej chwili moge ja zmienic. Moge poszukac pracy i znalezc stancję w miescie w ktorym studiuje. Moge stad wyjechac, zostawic mieszkanie z rodzicami ktore przypomina wojne. Moge wreszcie nie chodzic zdolowana i odzyskac radosc zycia. Ale jest cos co mnie hamuje. Oni wybudowali dom z mysla o mnie i bratu, on nie bedzie z nami mieszkal wiec jesli ja zdecyduje sie wyjechac to rodzice zostana sami.... jak mam ich zostawic teraz, w momencie kiedy czeka nas przeprowadzka... oni sie zalamia, moj tato juz sie zalamal ze postawil dom dla wszystkich, mielismy mieszkac tam wszyscy a moj brat oswiadczyl ze nie bedzie tam mieszkal... to ma byc nasz nowy dom, nie potrafie zostawic rodzicow samych z tym wszystkim :(((

studiujesz pielegniarstwo?

nie a co?

I staniesz się kolejną, wierną córką która poświęciła swoje szczęście i życie dla radości rodziców. Postawa Taty ma właśnie wymóc na Tobie podjęcie takiej decyzji jak będzie im na rękę. Zmarnujesz tylko swoje życie i nie będziesz szczęśliwa. Rodzinę najlepiej kocha się niestety na odległość. Czasem dopada samotność ale lepsze to niż wzajemna niechęć gdy mieszka się razem.Musisz pomyśleć o sobie, brat nie ma takich wątpliwości, Ty również nie powinnaś mieć.

wlozyli w ten dom tyle trudu, nerw, tyle zdrowia stracili zeby go wybudowac, i maja jeszcze teraz mieszkac w nim sami? zalamia sie... nie moge im tego zrobic :(((

brat jest starszy, jest w takim wieku ze juz dawno powinien sie wyprowadzic i zalozyc rodzine, wiec to ze on nie bedzie z nami mieszkal jest zrozumiale a nawet chciane... ze mna jest inaczej... naprawde nie wiem co mam robic :( jestem rozerwana na dwie polowy, jedna z nich chce stad uciec i zyc wlasnym zyciem, a druga kaze zostac, przynajmniej jeszcze troche, przy rodzicach :((

gdyby nie czekala nas przeprowadzka to nawet przez moment bym sie nie wahala.....

Chora sytuacja...Jesteś uzależniona. Nie możesz być tam dłużej a przywiązany to moze być pies do budy łańcuchem

I będzie w nim mieszkać troje sfrustrowanych ludzi. Dom tworzą ludzie a nie cegły tak więc skoro teraz jest nieznośnie to i tam będzie tak samo. Z wdzięczności dla trudu rodziców i paru cegieł poświęcisz swoje szczęście, ten dom stanie się dla Ciebie pomnikiem Twojego poświęcenia. Prędzej czy później czara goryczy przeleje się i wygarniesz to rodzicom więc chyba lepiej do tego nie dopuścić.Rodzice pogodzą się z tym, tak już rola rodziców.

ja tez mam bardzo niezalezny charakter, czasem ciezko ze mna wytrzymac, i o tym wszystkim wiem. dlatego rodzice na pewno tez sie ze mna mecza, choc moze przezywaja to inaczej niz ja ze wzgledu na swoj wiek i pewne inne potrzeby. Z tego wszystkiego wychodzi jedna wielka burza nieporozumien :((

to BARDZO chora sytuacja :((

Mam też taki charakter i odkąd mieszkam z dala od rodziców nasze stosunki są super a tak były wieczne wojny.Trochę tęsknoty jeszcze nikomu nie zaszkodziło.

grubyyo, zgadzam sie. ale czasami w zyciu pojawiaja sie trudne sytuacje. jak u mnie z tym domem. jesli rodzice zostana w nim sami to poczuja potworna pustke, samotnosc, beda jeszcze bardziej sfrustrowani niz teraz, tato poczuje ze poniosl kleske, beda sie klocic jeszcze bardziej i nie wiem co z tego bedzie ale nie widze tego :((

Rozumiem Twój dylemat. Jesteś dobrą córką i pamiętaj że rodzice chcą dla Ciebie jak najlepiej więc porozmawiaj z nimi otwarcie o tym co czujesz.Myślisz, ze Tata będzie szczęśliwszy wiedząc że poświęciłaś się dla Nich. Będziesz mieszkać w tym domu lecz tak naprawdę nie będzie Cię tam.Twoje myśli i dusza będzie gdzie indziej a i ciało pewnie zamknięte w swoim pokoju. Myślę że nie doceniamy mądrości swoich rodziców i staramy się myśleć za nich. Zaufaj im i poproś Ich o zaufanie i zrozumienie dla Twoich pragnień.

nie, jestem złą córką, slysze to juz teraz codziennie :(( jestem jędzą... i chodze strasznie zdolowana majac to w uszach ....... niedlugo zwariuje i to doslownie :(((

to jest jakis młyn... bledne kolo... slyszac takie okreslenia padajace w moja strone zlosc i smutek rosnie we mnie jeszcze wiekszy, a to prowadzi do tego ze staje sie gorsza, staje sie naprawde zla, i potem tego ze jestem zla slysze jeszcze wiecej.......

chyba jednak bede musiala im o tym wszystkim powiedziec, wyrzucic to z siebie, nie obwiniajac nikogo tylko po prostu stwierdzajac fakty... choc boje sie reakcji :(

Zła córka nie przejmuje się uczuciami rodziców i nie myśli o Nich. Słowa rzucone bezmyślnie w chwili frustracji potrafią niestety narobić strasznych szkód.Lepiej będzie gdy co jakiś czas dom będzie napełniał się miłością,radością i śmiechem gdy córka wpadnie w odwiedziny niż miałby być codziennym grobowcem Waszego szczęścia rodzinnego. Odpoczniesz od rodziców a i rodzice docenią każdą chwilę spędzaną z Tobą.

bo my juz nie potrafimy ze soba normalnie rozmawiac....

mama mi mowi ze powinnam isc do psychologa... a ja wiem ze to my wszyscy powinnismy do niego isc...

grubyyo, dziekuje Ci za zrozumienie i dobre rady :(( masz racje...

Wydrukuj sobie ten zapis rozmów które prowadzimy i przeczytaj im swoje słowa albo daj niech sami przeczytają.Poważnie.Z Twoich słów płynie troska,miłość ale i poczucie zagubienia. Powinni zrozumieć.Rozmowa czasem zbacza na niewłaściwe tory i potem robi się z tego niepotrzebna kłótnia. Daj Im ten zapis i nic nie komentuj.

shakeshake, Dobre rady mają to do siebie że łatwo się je daje a gorzej samemu wykonuje. Niestety.

:((:((:((:((:(( powiedzą, ze nawet usiasc i porozmawiac z nimi nie potrafie tylko listy wypisuje...

spokojnie kobietko nie daj się rodzicom może popraw humor nie czekaj na nich na pewno da się rozwiązać jakoś twój problem mądrze :) uśmiechu na co dzień życzę, uwaga --- zaraźliwe ;)

zaczna mowic, ze o problemach rodzinnych wypisuje w internecie do obcych ludzi , jak tak mozna... a ze swoimi bliskimi nie potrafie porozmawiac.... zarzuca mi ze mysle o nich z jakas laska, a oni laski nie potrzebuja....

Nie baw się we wróżenie co powiedzą.List ma to do siebie że nie odpyskuje na jakąś głupią zaczepkę a i trudno go zignorować.Pokolenie Twoich i jak i moich rodziców wychowało się na listach i myślę że to najbardziej do Nich dotrze.

To napisz im list odręcznie w którym przedstawisz swoje racje, ale nie zapomnij też zapewnić Ich o swojej miłości.

grubyy mądrze prawi :) musisz się przemóc i zacząć mówić o tym co w was siedzi tak to wygląda w rodzinie i jak tak jest wszyscy są szczęśliwsi :) mam bynajmniej nadzieję

pomysle o tym... moze faktycznie list albo wydruk tej rozmowy jest jakims srodkiem ku rozwiazaniu mojego problemu :(( wydruk tej rozmowy chyba nawet lepszym srodkiem... a co Wy byscie zrobily/li na moim miejscu tzn jaka decyzje byscie podjely?? ucieczke z domu czy przeprowadzke z rodzicami do nowego domu??