Przemówienie z przyjaciółką. Co dalej?

Zadzwoniłam do mojej przyjaciółki. Chciałam się spotkać. Właśnie dojeżdżała do domu. Miała zadzwonić gdy się naszykuje do wyjścia. Minęła godzina, a ona śladu życia nie dawała. Zadzwoniłam do niej. Zapytałam co się stało, przecież miałyśmy się spotkać. Ona mi na to, że przyszła do niej kuzynka. Za chwilę dodała: myślałam, że się nie spotkamy, bo przecież pada deszcz, a poza tym mojej kuzynce nie chce się wychodzić. Zapytałam: dlaczego mnie nie poinformowałaś? Czekałam całą godzinę, a Ty postąpiłaś chamsko po prostu. Ona: wiem, tak wyszło. Ja: szkoda, że tak wychodzi. Skoro nie chcesz się ze mną spotkać, trudno, cześć. Ona: cześć. Co ja mam o tym myśleć? Mogła mnie przecież poinformować, nie czekałabym jak głupia. Poza tym wydaje mi się, że ta jej cała kuzynka (do tej pory utrzymywałam z nią dobry kontakt, spotykałyśmy się razem, ale ostatnimi czasy ona była jakaś dziwna) chce popsuć nam kontakty. Co mam teraz zrobić? POMOCY!!!

Nie chcę się z nią kłócić, ale też włazić jej w tyłek. Nie wiem co mam robić. To dla mnie dziwna sytuacja.

Ile macie lat?

podtopić się w tym deszczu. to jest całkowicie poważna odpowiedź. samodzielnego myślenia, przeżywania swoich uczuć w dzieciństwie nie nauczono? to może takie podtopienie będzie właściwym doświadczeniem w tej sytuacji

Nie wyolbrzymiasz czasem

Nie wyolbrzymiam. To jest nowa sytuacja. Dziwnie się zachowała, po prostu mnie olała.

ludzie czasem (z wiekiem co raz częściej) siebie po prostu olewaja.