Kłamać czy nie?

To był przykład. Ale na pewno pogłębi moje spojrzenie na nią fakt, że zmienia chłopaków co pół roku, że rozstała się z poprzednim chłopakiem bo nadużywał narkotyków lub alkoholu, że zdradziła swojego chłopaka itp. I tak, to według mnie są dobre źródła informacji. Np. kobieta wiążąca się z narkomanem albo sama lubi takie rzeczy, albo to męczennica, czyli trzeba uważać.

Skoro forum wróciło do życia, to podbiję:)

Krótkoterminowo kłamstwo zawsze jest bardziej opłacalne niż prawda, ale w dłuższym rozrachunku żyć w kłamstwie się nie da, bo krępuje, dusi i więzi.

Stałem się ofiarą kłamstw mojej partnerki. Chodzi o jej przeszłość i może trochę o naszą teraźniejszość. Powiedziała mi, że przez 3 lata gdy była sama raz tylko uprawiała sex z facetem bo tego potrzebowała. To chyba normalne u kobiety więc zdziwiło mnie , że to było tylko raz. Potem okazało się, że miała 2 letni kontakt z żonatym facetem, że spotykali się na sex przynajmniej raz w miesiącu. Opowiadała mi, że to co robimy w łóżku to jest pierwszy raz a potem okazało się, że to nie prawda. Mówiła, że z nim zerwała przed naszym poznniem a potem dowiedziałem się że kilka dni przed naszym poznaniem uprawiali sex. Mówiła , że sę nie spotykali już od tamtego czasu a ja wiem o 2 spotkaniach od naszego poznania. Mówiła , że nie ma kontaktu z nim a ja po kilku miesiacach widzę ich korespondencję na GG. Co mam mysleć o takich kłamstwach? Dla niej to jest normalne bo nie chciała abym wiedział o sprawach które mi się nie podobają. Czy to jest działanie w imię miłości. Czy można oszukiwać swojego partnea dla dobra związku? Czy musiałem do tego wszystkiego sam dochodzić? Prawda boli raz a kłamstwo wiele razy gdy o nim wspominamy.

Kłamać tak, żeby się nie dać złapać na kłamstwie. Kobiety chcą być okłamywane. Mężczyźni zresztą też.