Zawstydzenie przed chłopakami.

Jestem uważana za bardzo pewną siebie i przebojową osobę. Ludzie, z którymi na co dzień się spotykam uważają mnie za bardzo szczerą i energiczną dziewczynę. Jednak mam problem z kontaktem z chłopakami, a szczególnie jednym chłopakiem. Kiedy ktoś mi się podoba bardzo się denerwuję. Nie umiem nic ciekawego powiedzieć, jestem bardzo nudna, a w zwykłych rozmowach ze znajomymi zazwyczaj powoduję swoimi tekstami wybuchy śmiechu. Los tak chciał, że ostatnio trafiłam na chłopaka z mojego liceum, z którym (niestety...) zaczęłam znajomość przez internet. Od tego czasu (znamy się już prawie rok) widywaliśmy się poza szkołą kilka razy. Niewiele z tych spotkań mogę zaliczyć do udanych, gdyż byłam okropnie zawstydzona. Razem z Wojtkiem uważamy się za przyjaciół, bo on nie chce mieć dziewczyny. Doszłam do wniosku, że tak może będzie lepiej. Ostatnio rozmawiałam z nim przez telefon, zadzwoniłam w sprawie bardziej organizacyjnej niż "tak po prostu", czułam się dość pewnie, byłam z siebie dumna. Dzisiaj pierwszy raz Wojtek do mnie podszedł by zwyczajnie porozmawiać. Wcześniej stał na przeciwko mnie i robił dziwne miny. Ośmieliło go chyba to, że wtedy byłam bardzo roześmiana, bo wygłupiałam się z koleżankami z klasy. Kiedy podszedł... to była katastrofa! Nie wiedziałam jak mam z nim rozmawiać i jak się zachowywać... Wojtek ma w zwyczaju, że bardzo przygląda się osobie z którą rozmawia. Nasza rozmowa więc wyglądała tak, że on coś mówił ja odpowiadałam tylko: "aha", "to fajnie". Próbuję zapomnieć, że z Wojtkiem i ze mą nic nie będzie, ale na pstryknięcie palców na pewno on nie przestanie mi się podobać. Staram się o nim myśleć właśnie jak o przyjacielu, ale mimo wszystko czuję wstyd. Co mam zrobić, aby to przełamać? Aby być sobą?

Ja bym jednak chciała uzyskać jakieś sensowne odpowiedzi ;)

oj, wcale nie, zauważyłam, że tutaj ludzie też sobie pomagają :P

tak jakbym czytala o soebie :( wsrod znjomych zachowuje sr normalnie smieje zaruje a jak mi sie jakis chlopak podoba to po prostu staje sie zupełnie inna denerwuje sie pesze nie jestem w stanie nic ciekawego powidziec dokladnie tak jak i ty i tez nie wiem jak mam sobie z tym radzic :/ zawsze tez odzywam sie norlamnie np. na zajecich wyrwwam sie di odpowiedzi dogaduje profesorom!! a np mam seminarium podoba mi sie moj promotor :( tak sie krepuje i wstydze go po prostu :P i wiem ze ja mu sie tez podobam bo jestem atrakcyjna ale on ma zone dzieci :P ma ponad 30 lat:D i zawsze sie na mnie patrz a ja nawet wyraznie nie potrafie powiedziec przy nim swojego nazwiska nie wiem jak ja napsize moja prace