moi rodzice całe życie się kłócili

Tak zastanawiam się nad swoim życiem,mam 25 lat i mam męża.Moim rodzice są małżenstwem 25 lat i całe życie się kłócili,tak jak to wszystko wspominam to nigdy w życiu nie widziałam by moi rodzice trzymali się za rękę albo całowali,całe życie były tylko wyzwiska i napięta atmosfera.Ja jako dziecko bardzo to przeżywałam,że nigdy nie odczuwałm miłości ani od nich ani między nimi.Chciałam się zapytać czy ktoś miał podobną sytuację i czy też to tak bardzo przeżywał?

Łączymy się w bólu. ;) Tak - miliony ma takich rodziców na świecie pewnie.

autorko mam dokładnie taką samą sytuację i jestem w podobnym wieku. Niestety to jest koszmar, rodzice jak opisujesz cale zycie darli ze soboa koty, zawsze musialam ich rozdzielac, u mnie jest nawet chyba gorzej bo niestety jest w to wplatana nienawisc. Niestety to wszystko bardzo mnie dotknelo tak ze sama nie umiem ulozyc sobie zycia :/

to smutne

tak, u mnie to samo. odkąd tylko pamiętam powtarzające się co jakiś czas wrzaski, wyzwiska, awantury, ciche dni. w gruncie rzeczy przez dwadzieścia kilka lat kłótnie o te same sprawy, w które wplątywana też byłam ja (jako rozjemca, świadek, pośrednik w przekazywaniu informacji, kiedy oni się do siebie nie odzywali, ewentualnie księga skarg i zażaleń)... nie wiem czy można tu mówić o nienawiści, jak w przypadku "a dzisiaj nawet wesoła", ale na pewno trudno mówić o szacunku (o miłości nie wspominając). ja też nie pamiętam, żeby kiedykolwiek trzymali się za ręce, okazywali jakoś uczucie, czy chociażby zrozumienie i szacunek. to stało się wręcz rytmem życia naszej "rodziny", regułą, zgodnie z którą ono przebiega - po kilkudniowym lub kilkutygodniowym okresie pokoju zawsze przychodzi czas wojny. i to już jest dla mnie niejako naturalne... z tym że okresy pokoju to nie jest czas takiej szczerej życzliwości i serdeczności. to po prostu spokój i względna cisza. nie lubię świąt, a w szczególności nie lubię wigilii. dzielimy się wtedy opłatkiem, składamy życzenia, ale atmosfera wokół nas jest dziwna, gęsta, myślę, że krępująca każdego z nas. a cisza aż dzwoni wtedy w uszach. dziś mam 23 lata, studiuję dziennie, jeszcze mieszkam z rodzicami i cały czas wysłuchuję tego samego. przyzwyczaiłam się już wprawdzie, choć nie ukrywam, że utrudnia to naukę, w ogóle jakąkolwiek koncentrację. mam z nimi słaby kontakt - w szczególności z ojcem. jest mi przykro z tego powodu, ale nie umiem i chyba nawet... nie chcę tego zmienić. i też mam wrażenie, jak jedna z Was, że te permanentne kłótnie bardzo wpłynęły na moje życie. nie mam właściwie przyjaciół (mam tylko znajomych), nie jestem w żadnym związku. to wszystko wiąże się z koniecznością otwarcia się. a ja tego nie potrafię. nie wyobrażam, że miałabym kogoś zaprosić do mojego domu (takiego!), pokazać w jakiej rodzinie żyję. wszyscy określają mnie mianem tajemniczej i skrytej. ja nie chce taka być, ale to trudne.

się rozpisałam ;| nie wiem, czy ktoś to przeczyta, ale chciałabym, żeby ten topik nie umarł, żebyśmy mogły czasem o tym pogadać, bo ja generalnie nie mam z kim, a czasem potrzebuję. pzdr

:-)

Moi starzy koniec końców tym sposobem zaprosili śmierć do domu. Ucz się na przykładzie głupców. Może będziesz pierwszą, której się uda? ;)