wszystkiego i o wszystkich się boję

witam mam 26 lat, wychowuję roczną córeczkę, od roku nie pracuję. Zauważyłam że ciaglę się wszystkiego boję, mój lęk o bliskich mnie paraliżuje boję się o męża o rodziców, sama myśl o tym że ktoś z nich mógłby poważnie zachorować wpędza mnie w dziwny stan poprostu mnie paraliżuje, kiedy ktoś z nich idzie do lekarza wymyślam najgorsze scenariusze że napewno jest bardzo chory,męża bolą oczy bo pracuje całe 8 godzin przy komputerze chce iśc do okulisty, ja nie chce żeby szedł bo boję się że może być chory mieć jakiegoś guza. proszę o radę nie krytykujcie mnie strasznie jest mi źle, samej ze sobą nie potrafię się niczym cieszyć

prosze niech sie ktos wypowie

to symptomy choroby, idz do lekarza

myslisz ze powinnam wybrac sie do psychologa??

Jeżeli ten stan trwa u Ciebie długo to możliwe, że masz nerwicę lękową związaną być może z jakimś nieuświadomionym przeżyciem traumatycznym. Jeśli tak to powinnaś porozmawiać z psychologiem oraz przyjmować leki.Do tego dochodzi, że zajmujesz się dzieckiem, jesteś odizolowana i ten stan może się pogłębiać, a na to wpływa jeszcze szereg innych czynników. W każdym razie uczucie lęku i zagrożenia, którego doświadczasz jest fobią, która występuje dość często, więc nie jesteś odosobnionym przypadkiem. Pozdrawiam.

myślę, że psychiatra jest bardziej odpowiedni, nie musisz miec skierowania.

dziękuję bardzo za odpowiedzi, nie doświadczyłam niczego złego nie była jakiegoś wydarzenia które na to wszystko mogło wpłynąć, najgorsze jest to że ja nie czekam na coś dobrego co może się wydarzyć ja czekam aż nadejdzie coś złego i boję się panicznie utraty męża

a masz znajomych, przyjaciółkę, z którą możesz pogadać o swoich problemach?

tez tak mam, tyle ze u mnie pojawilo sie to tym jak tata zmarl na raka :o

A u mnie po bardzo trudnym rozstaniu.

pewnie obawiasz się o zdrowie swojej rodziny i u wszystkich podejrzewasz raka...to sa lęki z którymi nie zawsze można sobie poradzić samemu, dlatego radze udac sie do specjalisty.

dobrze też mieć jakas osobę wspierającą, przyjaciółkę do pogadania.

zaraz do psychiatry.. ja się zawsze w takie chwili modlę szybciutko i wtedy wiem ze bliscy są bezpieczni, wszystko to wyobraźnia, najpierw spróbuj sama sobie poradzić,psycholog da ci leki i po co to?

psycholog da ci leki i po co to? Swiadomosc ludzi jest koszmarna. Psycholog nie daje lekow. Psychiatra daje. Spotkanie z psychologiem jak najbardziej wskazane:) i to on moze zadecydowac co dalej. Nie potrafisz sama sobie pomoc, wiec niech ktos Ci pomoze.

tak koleżanka ma rację to jest nerwica lekowa z fobią i jak nie zaczniesz tego leczyć to twój stan będzie się pogarszał i będziesz się jeszcze gorzej czuć masz jak widzę z czytania dopiero początki więc jest to łatwe do wyleczenie idź najpierw do swojego rodzinnego lekarza ale znając życie to i tak cię wyslę do psychiatry ponieważ tylko taki lekarz zajmuję się takimi przypadłościami

Witam, Bardzo dobrze Cię rozumiem, mam tak samo. U mnie obsesyjny lęk o bliskich i samą siebie pojawił sie po wypadku samochodowym. Próbowałam psychterapii, ale zniechęciła mnie niemiła i nieprofesjonalna pani psycholog. Staram się uporać z tym więc sama, po prawie 3 latach od wypadku jest trochę lepiej, ale panicznie boję się, że jak będę miała dziecko, to ten lęk zmieni sie w obsesję :( I nie wiem, co z tym zrobić. Mam rodzinę, przyjaciół, mówię o tym - ale to nie pomaga, gdy człowiek zostaje sam z myślami.

każdy ma jakis sposób na swoje małe lęki, ale czasem przerastają one nasze możliwości i wtedy trzeba poszukać pomocy, to fakt, ciężko trafić na dobrego specjalistę.

ja siedzę z moją coreczką całymi dniami sama nie mogę znaleźć pracy, koleżanek właściwie nie mam alebo wyjechały za granicę albo wyszły za mąż i mają swoje problemy, boję się mówić o swoi lęku, zęby mnie ktoś nie wyśmiał, mój mąż od trzech lat ma powiększoną źreniće jednego oka przeszedł już wszystkie badania okulistyczne i neurologiczne i wszystko jest ok ale ja boję się że lekarze coś przeoczyli i tak ciągle wpędzam się w te myśli złe

Ja się ciągle boję, ale nie że ktoś zachoruję ale że będzie miał wypadek samochodowy, albo go napadną, albo ktoś się włamie itp.... Jak ktoś z mojej rodziny jedzie gdzieś dalej to się o niego bardzo boję, widzę najgorsze scenariusze, wypadki, ale nic nie mówię bo co przecież nie będą wszyscy siedzieć w domu 24/7??? Drzwi zawsze zamykam na dwa zamki, a do tego zostawiam klucz w drzwiach bo niby wtedy trudniej się włamać, wariuję normalnie :o Też miałam wypadek samochodowy, ale moja trauma polegała na tym, ze bałam się prowadzić, teraz już jeżdżę, ale czasami mam taką migawkę i przez sekundę widzę te obrazy z wypadku i mnie paraliżuję strach, muszę być bardzo skupiona jak jadę :o