Samotna w kropce

Witam, moja sytuacja wygląda następująco: mój mąż jest geologiem i praktycznie przez 60 procent czasu jego praca polega na tym, że jest "w terenie", czyli męża nie ma w domu. Nie mam już siły na jego wieczne wyjazdy, jestem opuszczona, sama z moim kotem w mieszkaniu. Zapełniam swój czas i staram się o tym nie myśleć, ale nie jest to takie łatwe. Mam wrażenie, że z tego powodu mam przez cały czas depresję. Kiedy byliśmy narzeczeństwem to też nie mieszkaliśmy razem ze względu na religię, przekonania męża i jego rodziców. Moją główną motywacją do zawarcia związku małżeńskiego było to, że wreszcie zamieszkamy razem. Teraz czuję się trochę oszukana... Wiem, że tak wygląda jego praca i że nie mogę tego zmienić, ale nie radzę sobie z tym. Wyjeżdża np. na 1 miesiąc, potem wraca na 4 dni i znów jedzie na 1 miesiąc. Może powinnam pójść do psychologa? Przez moje podejście do sprawy przez cały czas robię mężowi wymówki przez telefon, a wiem, że nie powinnam. Pomożecie?

współczuję, Matka opowiadała, że jak mieszkała w Gdyni i miała za sasiadkę żonę marynarza, ten mąż tolerował jej kochanka, ....takie jest życie, mawiaja Francuzi, po francusku

Ale ja nie chcę mieć żadnego kochanka tylko pytam, co powinnam w takij sytuacji zrobić...

proszę, niech ktoś doradzi!