Przez problemy rodziców nie mogę normalnie żyć...

Chciałabym, żeby ktoś obiektywnie spojrzał na mój problem i doradził co mam robić, bo ja sama nie dam rady. Odkąd pamiętam w moim domu zawsze było źle, matka miała problemy z alkoholem, ojciec calymi dniami harował jak wół a i tak nic z tego nie miał, bo matka wszystkie pieniądze przej...a. Zawsze na coś brakowało, nawet na jedzenie.Matka narobiła długów, ojciec brał kredyty i spłacał. I tak w kółko. Mimo to ja i moja siostra dawałyśmy sobie radę. Dobrze sie uczyłyśmy itd. Kilka lat temu poznałam chłopaka, mimo mej nieufności do ludzi pokochałam i pozwoliłam kochać siebie. Po raz pierwszy poczułam, że jestem dla kogoś ważna, że komuś na mnie zależy. Skończyłam szkołę, zdałam maturę. O studiach mogłam tylko pomarzyć - rodzice by mi nie pomogli finansowo. Musiałam pójść do pracy aby to im pomóc. Po kilku miesiącach okazało się, że jestem w ciąży. Załamałam się. Wiedziałam, że zachowałam się nieodpowiedzialnie. Musiałam zrezygnować z pracy, bo była to praca niewskazana dla kobiet w ciąży. Urodziłąm, zdrowe i piękne dziecko. Od tego czasu minęły już 4 miesiące. Ja mieszkam ze swoimi rodzicami, chłopak ze swoimi. Jak na razie nie możemy zamieszkać sami. On chce abym zamieszkała z nim u jego rodziców. I tu zaczyna się problem. Pomimo krzywdy jaką moi rodzice przez całe życie mi wyrządzali nie potrafie zostawić ich samych z tyloma problemami. Nie mają nikogo oprócz mnie,bo moja siostra wyjechala za granicę wraz z mężem i dziecmi. Rodzice nie są juz młodzi( matka urodziła mnie w wieku 40 lat) Ojciec jest schorowany, po 40 latach pracy na budowie.Wstyd się przyznać ale nie potrafią załatwić prostych spraw np. w banku itp. A do tego mają długów po same uszy. Teraz utrzymują się z kuroniówki ojca. Nie wiem co mam robić. Rozum podpowiada mi, że nie mogę dłużej z nimi mieszkać, że ich problemy nie są moimi problemami. Z drugiej strony jednak uczucia przewyższają i wiem, że jeśli ich zostawie to nie dadzą sobie sami rady. A chłopak postawił mi ultimatum - albo wyprowadzam się do niego i zaczynam żyć własnym życiem albo mnie zostawi, bo już dłużej nie może patrzeć na to jak ciągle płacze, jaka jestem nieszczęśliwa. Jeśli przeprowadzę się do niego i tak nie będe mogła spokojnie żyć z myślą że rodzice nie dają sobie rady. Jacy by nie byli ale to są moi rodzice. Całymi dniami rozmyślam nad tym i nie wiem. Moja psychika jest już na skraju wytrzymałości. Co mam zrobić?

rozumiem Cię doskonale /mam podobną sytuację/ ale powinnaś wybrać ojca dziecka, jesli jest porządny to weźcie slub itp masz dziecko! powinnaś z nim porozmawiać, że chcesz nadal pomagać rodzicom, bo ich kochasz, zapytaj jak on by postąpił w takiej sytuacji, mój mąż tez wiele musi znosić, bo mam okropne problemy z rodziną a jego jest spoko i jeszcze nam dużo pomagają problemy rodziców zawsze będą Ci doskwierać, jeśli będziesz mogła pomagaj im nadal ale nie wiń się za to co zrobili z własnym życiem

Rodziców zawsze możesz odwiedzić, sprawy w banku można załatwić przez internet więc możesz robić to np u siebie. ostatecznie wynająć im opiekunkę. wolisz zostać z problemami rodziców i na dodatek dołożyć ich sobie? bez pracy, z dzieckiem, bez ojca dziecka? Myśl :)

samozachowawczy, a TY nie za bardzo... Myślę, że przydałby Ci się psycholog, bo jesteś na najlepszej drodze do samounicestwienia się.

aha i jeszcze jedno: w zdrowej rodzinie rodzice opiekują się dziećmi, w dysfunkcyjnej jest odwrotnie. Pamiętaj, że priorytetem jest teraz TWOJE DZIECKO, nie oni. Jesteś w trudnej sytuacji, bo powinnaś mu dać to, czego sama od nich nie dostałaś. Bez pomocy fachowej możesz sobie z tym nie poradzić i zaczniesz powielać ich błędy...