JAK DOBRZE WYCHOWAĆ DZIECKO?

pytanie jak w temacie:) drogie czytelniczki-jak według Was-początkujących jak i doświadczonych mam najlepoiej wychować dziecko?czego unikać we wczesnym wieku,czego w późniejszym?co według was jest dla dziecka najlepsze,czego najlepiej uczyć a czego unikać? czy zauważyłyście jakieś błędy w wychowaniu swoich pociech?czy do wychowania podchodziłyście same czy opierałyście się na poradnikach?lkoleżankach? jak wychowanie odnosi się do ojców dzieci?czy czynnie biorą udział w ich wychowaniu?jak sobie z tym radzą? zadałam temat na nowo,bo szukałam na forum już ale tyle tego jest że postanowiłam założyć nowy.pozdrawiam wszystkich rodziców:)

...........

co za debilne pytanie... jak sądzę dziecka na własność nie posiadasz, tylko jesteś ambitną studentką 3 roku psychologii i wybrałaś sobie życiowy temat do opracowania powodzenia w zbieraniu danych

to ja zacytuje janusza korczaka: "apel twojego dziecka" Nie psuj mnie. Dobrze wiem, że nie powinienem mieć tego wszystkiego czego się domagam. To tylko próba z mojej strony. Nie bój się stanowczości. Właśnie tego potrzebuję - poczucia bezpieczeństwa. Nie bagatelizuj moich złych nawyków. Tylko Ty możesz pomóc mi zwalczyć zło póki jeszcze jest możliwe. Nie rób ze mnie większego dziecka niż jestem. To sprawia, że przyjmuję postawę głupio dorosłą, żeby udowodnić, że jestem duży. Nie zwracaj mi uwagi przy innych ludziach, jeśli nie jest to konieczne. O wiele bardziej przejmuje się tym, co mówisz, jeśli rozmawiamy w 4 oczy. Nie chroń mnie przed konsekwencjami. Czasami dobrze jest nauczyć się rzeczy bolesnych i nieprzyjemnych. Nie wmawiaj mi, że błędy które popełniam są grzechem. To zagraża mojemu poczuciu wartości. Nie przejmuj się za bardzo, gdy mówię, że cię nienawidzę. Czasami mówię to, by przyciągnąć Twoją uwagę. Nie zrzędź. W przeciwnym razie muszę się przed Tobą bronić i zrobię się głuchy. Nie dawaj mi obietnic bez pokrycia. Czuję się przeraźliwie zawiedziony, kiedy nic z tego wszystkiego nie wychodzi. Nie zapominaj, że jeszcze trudno mi jest precyzyjnie wyrazić myśli. To dlatego nie zawsze się rozumiemy. Nie sprawdzaj z uporem maniaka mojej uczciwości. Zbyt łatwo strach zmusza mnie do kłamstwa. Nie bądź niekonsekwentny. To mnie ogłupia i tracę całą swoją wiarę w ciebie. Nie odtrącaj mnie, gdy dręczę Cię pytaniami. Może się wkrótce okazać, że zamiast prosić Cie o wyjaśnienia, poszukam ich gdzie indziej. Nie wmawiaj mi, że moje lęki są głupie. One po prostu są. Nie rób z siebie nieskazitelnego ideału. Prawda na twój temat byłaby w przyszłości nie do zniesienia. Nie wyobrażaj sobie, że przepraszając mnie stracisz autorytet. Za uczciwą grę umiem podziękować miłością, o jakiej Ci się nie śniło. Nie zapominaj, że uwielbiam wszelkiego rodzaju eksperymenty. To po prostu mój sposób na życie, więc przymknij na to oczy. Nie bądź ślepy i przyznaj, że ja też rosnę. Wiem jak trudno dotrzymywać mi kroku w tym galopie, ale zrób co możesz, żeby się udało. Nie bój sie miłości. Nigdy.

a nmoże autorka nie jest akurat ambitną studentką psychologii tylko np.spodziewa się swojego dziecka i szuka porad u doświadczonych kobiet?dobrze jest czasem odpowiedzieć na beznadziejny temat według ciebie,podzielić się spostrzeżeniami,czego dobrze jest unikać,a czego uczyć... no i jak ojcowie przykładają się do wychowania-czy w jakiś sposób karcą dzieci,jakie zabawy lubią najbardziej,czego ich uczą..fajny temat.