W tygodniu nie mieszkam w domu, ale myślami cały czas tam jestem.

Świat się dla mnie zatrzymuje gdy jestem z dala od rodziny. Nie lubię tego. Trwam tak już od września i nadal się nie przyzwyczaiłam... Czuję, że tracę na wartości. Jestem totalnym zerem, które jest odizolowane przez 5 dni w tygodniu od całego świata, który istniał dla mnie do niedawna. Nie potrafię się pogodzić. Przychodzą mi głupie myśli, typu: mało spędzonego czasu z rodzina nie da się naprawić w weekend, a jakby nie daj Boże coś się złego stało?