Nienawidze życia

...

to pokochaj śmierć....

bo?

oby był koniec w 2012

sie zje*ało na maksa .. zycie to nie je bajka jednak ja juz w nic nie wierze

Zycie ma łatwy scenariusz, to my go komplikujemy, czyniąc go trudnym... chociaż zgadzam sie też z mysla "teatru mundi"...eh sama nie widze już dalszej mojej przyszłości w sensem, mam uczucie jakby wszystko, co miała przeżyc, każdą sytuację, już to się dokonało w całości. Nie mam problemów z sobą, nudzi mie monotnnia, akcja nie taka jaką chciałam, dni sa dla mnie za krótkie, serce nie może się pogodzic z utratą... Nie mam depresji, nie rozczulam się nad sobą. Wolę byc cicho i czekac, czuwac.. może cos się wydarzy, co mie oderwie od tego wszystkiego.

Bo nic mi się nie udało do tej pory. Mam 22 lata i co ? Nic nie osiągnęłam jeszcze. Nieustannie żyję w cieniu młodych, pięknych, zdolnych, czuję się gorsza od moich koleżanek. Jestem samotna, nie mam z kim pogadać, wyskoczyć na piwo. Rodzina mają mnie w nosie, a potem krytykują podjęte przeze mnie decyzje. Rzuciłam niedawno studia, teraz ciągnę drugie. Ale prawda taka jest, że nie mam zbyt wielu powodów do radości. Niby mam te swoje plany i pasję, która zajmuje mi sporo czasu, ale też ogromną niewiarę w spełnienie marzeń. I brak wiary w samą siebie. Co prawda od kilku lat uczę się, czytam książki, uczestniczę aktywnie w życiu kulturalnym, mam na koncie małe sukcesy, ale nie pomogły mi zmienić spojrzenia na samą siebie. Cigąle jestem niezadowolona z siebie, z życia, które mnie otacza.

Drażni mnie ta codzienność, monotonia. Ludzie, którzy mnie otaczają. Dlatego zamykam się w swoim świecie, uciekam w krainę filmu, literatury, muzyki, mitów, historii. Żyję w nim najdłużej, jak tylko mogę, ale jak przychodzi kontakt z rzeczywistością, to z miejsca wszystko wraca.

karolina jestes młodziutka wszystko przed tobą pomysl jak moze sie czuc osoba starasza której zycie ma niewiele juz do zaoferowania a walka nie ma juz zadnego sensu

Tak, ale zarazem zastanawiam się, czy to normalne, że dziewczyna w moim wieku może czuć taki ból ? Przecież na ulicach, na uczelni ciągle roześmiane twarze, ludzie na imprezy i randki chadzają, a ja co ? Taki nieboraczek, nie umie się uśmiechnąć.

Offermo : to nie gra roli.

korzystaj z zycia i baw sie. ja mam teraz male dziecko i siedze w domu.

Kora_lina pewnie masz problemy hormonalne ...to nie zart a typowe w tym wieku ....

Raczej psychiczne. Leczę się na depresję, ale średnio mi pomagają te wizyty. Dostaję ciągłych paranoi, zdarza mi się wpadać w histerię, kiedy zbliżają się egzaminy. Jestem niezadowolona z życia wokół, nie widzę w nim swojego miejsca. Wciąż nie mogę być sobą, robić tego, czego lubię. Przytłacza mnie myśl o pracy jako urzędnik, świat papierków i formalności. Mam inne plany na życie.

Offermo - to nie mam nic do rzeczy. Chociaż dziwicą to ja jestem.

Zupełnie jak sobie z tym poradzić. Żeby coś się stało, przewróciło świat do góry nogami.

urzednikiem ?

leczenie depresji trwa :O Nikt Cię nie wyleczy w dwie minuty a sama też musisz coś od siebie dać. Tutaj nikt Ci nie pomoże :O

Bo studiuję taki kierunek studiów, po którym można chyba tylko iść do archiwum lub zostać nauczycielem. Sam kierunek adekwatny do moich zainteresowan, ale po jego ukończeniu nie ma ciekawszych perspektyw. Dlatego sama staram się już teraz o posadkę w jednej z redakcji dziennikarskiej.

Nikt mi nie pomoże, ale pogadać można, prawda ?

no to nie jest do końca zawód urzędnika

pogadać można :) pewnie tylko tutaj różni ludzie piszą :)

a co to za kierunek studiów ?

no i w dupie nas masz

Ale taka typowa praca, układanie akt. Kierunek studiów historia.

byłaś kiedyś podrywana przez faceta ?

Tak, ale to były niewyżyte zboki, najczęściej dużo starsze ode mnie.

wszyscy ?

Najczęściej tacy mnie zaczepiają. Młodzi uśmiechają się do mnie, ale większość z nich ma już kogoś.

historia ? brawo jesteś na bardzo pozytywna brak Ci pewności siebie ale o tym dowiesz się z czasem , gdy zobaczysz jak tępe i puste są laski , które jej nie znają