sercowa porażka na całej lini.

już się cieszyłam, że nie mam uczuć i nigdy w życiu się nie zakocham (poważnie, 21 lat przebimbałam bez żadnych zauroczeń czy większych miłości i byłam szczęśliwa!), no i jak zwykle wszystko musiało się zjebać. zakochałam się. ja go kocham, on mnie nie. ja bym wszystko dla niego zrobiła i własne mieszkanie sprzedała, żeby tylko mnie chciał, on niekoniecznie zwraca na to uwagę. ja wyłażę z siebie, on ucina kontakt. to już czwarty tydzień jak go nie widziałam, bo tak bardzo mnie unika, siedzę, wyję i usycham. zostałam sama, z koleżankami, które mi trują, że znowu go widziały, że idealnie byśmy do siebie pasowali, że mamy te same nawyki, że jak na niego patrzą to mają wrażenie, że widzą lustrzane odbicie mnie, że coś tam, że ciągle coś! Boże, dlaczego?!?