krótka historia gorącego związku... proszę o pomoc.

hej:) mam problem... jestem w związku już ponad rok z facetem marzeń oczywiście. Nie wiem jak to się stało że został moim jedynym "księciem z bajki" ponieważ od początku się kłóciliśmy i to konkretnie. Nasz związek był taki jak sami my- albo niebo albo piekło, euforia albo depresja. Dwa bardzo silne charaktery. Potrafiliśmy się pokłócić o wszystko a zwłaszcza o sprawy niewymagające nawet podniesienia głosu. A kiedy nie kłociliśmy się było jak w raju. On był spełnieniem moich marzeń- wszystkim tym, czego oczekiwałam całe życie od mężczyzny. Opiekuńczy, zabójczo przystojny, skromny(!), rozumieliśmy się bardzo dobrze zarówno w życiu na codzień jak i w łóżku. On był po prostu do mnie podobny (trochę to narcystycznie brzmi, ale taka prawda) i mnie to maksymalnie kręciło. A czym go bardziej poznawałam, tym bardziej mnie fascynował. Oczywiście- wszystko z wzajemnością. Mieliśmy kilka poważnych akcji, kiedy to chciał ze mną zerwać ale zawsze wracał. A ja mu wybaczałam, bo ciężko mi się bez niego żyje. A teraz coś się zaczeło zmieniać... To co mnie przyciągnęło na samym początku (czyli aspekt wizualny i "pobieżny"), zmieniło się- przestał być taki kulturalny, "na poziomie", facet z klasą, DBAĆ O SIEBIE, jedyną i najlepszą rozrywką stały się dla niego wyjścia ze znajomymi do knajpy, rozwiązywanie każdego problemu bezmyślnie- przy pomocy alkoholu. Tak samo, powiedział mi że nie chce rozmawiać ze mną na temat "mojego życia"- nie chce mówić za duzo- chodzi o to, że mam pasje która jest dla mnie bardzo ważna choć zawsze mu powtarzałam- TY jesteś NAJważniejszy. No i co??? to też był temat który mnie do niego przyciągnał, o któym mogę tyle mówć, on zawsze też się tym interesował bo po cześci to byłą jego pasja. Teraz- zero zainteresowań niczym. Zmieniła się kolejna rzecz, taka głębsza- przy kłótniach mimo mojego wyciągniecia ręki, przyznania mu racji, PRZEPROSIN, rozbawiania go- robienia WSZYSTKIEGO, żeby byłlo dobrze... on się obraził na mnie! nie chce ze mną rozmawiać i słusznie przypuszczam że myśli sobie w tej jego biednej główce "jak jej zależy to się odezwie!" A! Guzik! mówię- robiłam wszystko co mogłam, a on z tą swoją męską dumą, dalej się unosi. i tak nie rozmawiamy już tydzień. nic. zero kontaktu. Ja- zamiast jak zwykle siedzieć w domu i wyć- wychodze ze znajomymi, zajmuje sobie czas maksymalnie jak tylko moge i jakoś jest Moje banalne pytanie: CO MAM ZROBIĆ???? i czy moje dotychczasowe kroki były dobre... pozdrawiam i liczę na pomoc/wsparcie/odpowiedź