Chaos w głowie, chaos w życiu, czyli jak boli dorosłość.

Witam ! Mam 22 lata i niesamowity bałagan w życiu. Odkąd tylko zdałam maturę i poszłam na studia, nie potrafię odnaleźć się w otaczającej rzeczywistości. Zawaliłam już jedne studia, gdyby nie dziekanka, zawaliłabym następne. Do wszystkiego brakuje mi przekonania, łatwo się zniechęcam. Porażki, o ile są wliczone w nasze życie, w moim przypadku wcale nie motywują do zmian. Nic mnie nie cieszy, nie skupia na dłużej mojej uwagi. Potrafię cały dzień przespać, bo nie ma zadnych przesłanek na to, że cokolwiek się zmieni. Towarzyszy mi nieustannie poczucie apatii, smutku i ten dojmujący brak natchnienia, od którego uzależniam tak wiele. Co rano mam ten szum w głowie, kłopoty z koncentracją. Rośnie we mnie poczucie bezsilności, że nie mogę żyć tak, jakbym chciała. Nawet urlop dziekański nie ratuje sytuacji. Siedzę całymi dniami w domu i dzień po dniu jest coraz gorzej, bo już nawet psychotropy nie są w stanie mi pomóc. Przepraszam, że tak się nad sobą użalam, mam świadomość tego, że są znacznie gorsze sytuacje, ale tak bardzo chciałabym o tym z kimś pogadać, a może i poprosić o poradę.

Spokojnie, dopiero wkraczasz w prawdziwą dorosłość...Studiami się nie przejmuj, bo tylko jest jeszcze gorzej, podejdziesz na zdrowym luzie i będzie ok :).

Trzeba się czymś zająć:) To sie nie będzie w dupie przewracało, że tak to dotkliwie ujmę:D

Teraz mam czas do stycznia, żeby przemyśleć swoje życie i bez reszty poświęcić się leczeniu, ale jak widzę to, w jaki sposób upływa mi każdy dzień, to krew mnie zalewa. Jeszcze do niedawna, dużo pisałam i malowałam, ale teraz mam kryzys twórczy, ciągle coś blokuje chęć oddania emocji za pomocą pędzla i pióra. W dodatku z innymi zajęciami podobnie. Próbuję czytać, uczyć się języków obcych, ale zarazem mam tak potworny choas w głowie, że nie mogę się na niczym skoncentrować tak mocno, jakbym tego chciała.

No mówie - pożądnej roboty Ci trzeba, a nie czasu na przemyślenia:D Artystka...:) Swój ból egzystencjalny przelej na ciężkie prace fizyczne;D

Jakbym swoje słowa czytał, lat naście temu... Ale wiesz co, nie było rewolucji, nic we mnie nie pękło, po prostu minęło i w końcu się obudziłem. Nie czekam już więcej na coś, nie liczę na innych, sam organizuje swe istnienie i jest nieźle, naprawdę w porządku :)

jagodowa napisz do mnie na gg to pogadamy 6999877

Ano próbuję coś robić. W sierpniu wyjeżdzam do Irlandii, więc jest szansa, że zmiana terenu wpłynie dodatnio na moje nastawienie. Ale co zrobić teraz ? Poza tym, że wychodzę na badania i od czasu do kina lub na koncert, nic się nie dzieje. Nawet ludzie przestali dzwonić, odkąd jestem na dziekance. Także facet, który mi się podoba. Smutno tak samej :(

A mi się wydaje że powinnaś zgłosić się do psychologa, on na pewno Ci pomoże. Tam będziesz mogła się wygadać, a przy okazji dostać radę. Na prawdę - przemyśl to.

Po prostu Ci się nudzi...:) Moje posty są żenujące, gdyż aura wpływa negatywnie na mój humor, ale jeśli się dopatrzeć to gdzieś tam za tymi słowami jest przesłanie. Naprawdę potrzebujesz się czymś zająć, niekoniecznie pisaniem na forum i umartwianiem duszy.

czasami takie umartwianie duszy jest objawem zaburzeń psychicznych także tego i nie zawsze "do roboty" jest dobrą radą bardziej psycholog:P a czasami nawet psychiatra

Nie jestem zwolennikiem rady "idź do psychologa". Byłam, widziałam jak to wygląda. Jeżeli ktoś ma rzeczywiście jakieś poważne problemy z życiem to okej, niech sobie znajdzie jakiegoś lekarza z dobrą opinią, zapłaci pieniążki i życzę mu szczęścia. Ale jeśli ktoś nic nie robi, na studiach mu nie idzie, ma niemoc twórczą, brak kontaktów z otaczającym światem to rada w moich oczach jest jedna - WEŹ SIĘ W GARŚĆ. Bo robiąc takie rzeczy jak autorka tj. obiektywnie rzecz biorąc, nie robiąc nic, to każdy by się załamał.

Ty masz chaos tylko w głowie, Królewno:) Chaos w życiu to sama frajda:)

także tego też nie jestem ale w podobny sposób traktowałam byłego męża a okazało się że ma psychozę maniakalno- depresyjną i jego jedyna szansa to w ogóle psychiatra jest rożnie czasem to tylko wydziwianie czasem to tylko ból duszy a czasem choroba

Do psychologa i psychiatry chodzę, ale powiedzmy, że to tak średnio pomaga. Aktualnie poszukuję właśnie pracy fizycznej, żeby się zahartować przed wyjazdem zarobkowym, więc mam nadzieję, że z czasem coś się znajdzie. Najbardziej jednak lubię twórcze działania. Pisanie, rysowanie, malowanie, komponowanie muzyki, a także podróżowanie. Kiedy nie mam pomysłów na nowe projekty, czuję się jakbym była martwa. Teraz niestety tak jest, nie jestem w stanie stworzyć niczego, z czego byłabym wystarczająco zadowolona. Jak sobie tak ostatnio rozważałam to wszystko, wychodzi na to, że niezbyt radzę sobie z dorosłością.

o.. ja wlasnie zdalam mature.. i mam nie tyle chaos,co zastój... nie wiem,co robic... nie udalo mi sie zalatwic pracy na wakacje za granica.. staze za marne pieniadze tez sa pozajmowane... nie pochodze z bogatej rodziny,wiec na wakacje chcialam zarobic miec cos dla sieie,zeby gdzies pojechac,i zostawic na studia. na studia nie mam kasy,moi rodzice nie maja. moga mi zapewnic tylko ta szkole,na ktorej nie ma interesujacego mnie kierunku.... czuje,ze przegralam zycie. za kazdym razem gdy widze/s;ysze ze kolejna osoba pojechala zarabiac za granice lub ma staz,czuje sie jak ostatnia sierota...

Znam to. U mnie zaczęło się od tego, że nie dostałam się na wymarzone studia, a potem było już tylko gorzej. Zatraciłam młodzieńczą spontaniczność, wyścig szczurów stłumił pozornie wieczne ideały i rozmyły się pomysły na życie.

ike, czasem ból brzucha jest spowodowany kobiecymi sprawami, czasem zatruciem pokarmowym, a czasem właśnie schodzisz z tego świata bo ci tętniak aorty brzusznej pęka. A jednak nie zawsze jedziesz na sygnale do szpitala jak cię boli brzuch:)

Spróbuj jeszcze z tym wyjazdem. Mnie było łatwiej, bo znalazłam tę pracę dzięki znajomym mojego taty, ale początkowo też szukałam czegoś w Londynie i Glasgow.

Jesteś osobą bardziej czułą niż przeciętny człowiek, stąd Twoje rozterki. Znajdź swój azyl, staraj się dążyć do wymarzonych celów, wszystko przed Tobą...

także tego owszem ale też - kiedy kogoś boli brzuch ( być może od wyrostka) ty nie bawisz się w lekarza i nie stwierdzasz, że przejdzie po no-spie a jak tak to nie skomentuję :P ja do tego typu zachowań podchodzę już z dużą rezerwą i staram się nie udzielać rad typu "weź się w garść" i inne mam nauczkę

Ależ przepraszam droga Ike, ale w pierwszej kolejności będą ziółka mojej babci, później no-spa, później dopiero lekarz:)

nie gniewam się :P niech gniewa się ten , któremu zdąży wyrostek pęknąć :P

Porażki w życiu, to norma, musisz to sobie uzmysłowić...Nie zdany egzamin, to na prawde nie powód do zamartwień, bywa że nie ma się na to wpływu. Pomyśl jakie ludzie mają problemy, choroby, nagłe śmierci, nie mają gdzie mieszkać...

jesli jest sie miedzy ludzmi inteligentnymi - wtedy jest to ogromnie stymulujace jesli przebywa sie miedzy dziecmi z przedszkola mozna wyladowac w szpitalu

Azylu to ja wciąż szukam. Hm, a może by tak iść na spacer ?

Jak masz ochotę, to idź na spacer :). Pamiętaj żeby żyć po swojemu, to da Ci szczęście...

Zadziwiająca historia romansu młodej dziewczyny i księdza realia polecam http://www.youtube.com/watch?v=b_9HtagtptI&feature=related inne filmiki pod tytułem kocham księdza na youtube

W miarę możliwości otaczam się ludźmi inteligentnymi, wrażliwymi. Tylko, że i tacy potrafią ranić. Jestem teraz zakochana w chłopaku, który pisze, wydaje się pozornie wrażliwy i jak nie z tego świata. Wymieniamy się tekstami, oceniamy je wzajemnie, razem zgłębiamy ten świat. Ale on ma trudny charakter, wywiera na mnie ogromną presję. Wszystko musi być takie jak on chce, bo inaczej wpada w dołek i przestaje ze mną rozmawiać. A jego smutek jest moim smutkiem. To wszystko mnie boli.

wyjdz z domu, idz na silownie, pobiegaj, pocwicz, poruszaj sie a zobaczysz ze bedzie duza roznica. Tylko musisz byc zdeterminowana i nie poddac sie po 2 razie ;] Jak to sie mowi w zdrowym ciele zdrowy duch ;] czuwaj!