cholera

Kur**, cholera! Kur**! Teraz właśnie się przekonałam że matka ma mnie centralnie i dobitnie w przysłowiowej dupie. Zawsze, ZAWSZE, najważniejsza była moja idealna, grzeczna siostrzyczka i mój ukochany, starający się braciszek. A oboje są już dorośli! Siostra źle się czuje, duszno jej i gorąco, podobno angina. Oczywiście mamusia miała jechać do szpitala do cioci ale nie, idzie z moją 19-NASTOLETNIĄ siostrą do lekarza. Śniadanka do łóżeczka podaje, całuje po czole, szpera po necie za lekarstwami itp... A kiedy ja podeszłam i tylko jej powiedziałam czy mocne bóle obok wątroby mogą mieć coś z momi problemami z nerkami wspólnego, krzyknęła że przecież mam termin do lekarza a ja nie ide! Tak, mam, do neurologa ale na lipiec! Co z tego że ja wije się co noc i dzień z bólu przez nerki i chore kolano, skoro ważniejsza jest angina siostry? Z kolanem też była ciekawa historia, dopiero po 2 latach poszła ze mną do lekarza. Diagnoza? Zanik fragmentu chrząstki której nie da się odbudować bo niby jak? Z nerkami też sama chodziłam od lekarza do lekarza, sama się dowiadywałam a kiedy tylko w domu krzywiłam się z bólu, mama nawet nic nie mówiła. Boli mnie to, boli cholernie że nie obchodzi jej moje zdrowie. Wiem, nie jestem grzeczna ale też nie jestem wredną zołzą która ma gdzieś rodziców. Kocham ich i kiedy się kłócimy pierwsza wyciągam rękę bo nie chcę ich ranić. Już pal licho wyśmiewanie moich planów wyjazdu do Japonii, Tybetu. To moje marzenia i na pewno je spełnię. Ale chciałabym żeby choć raz podeszła do mnie, spojrzała w oczy i po prostu przytuliła. Zainteresowała się moim zdrowiem a nie tylko ocenami. Nie jestem idealna i nigdy nie będę ale nawet ktoś kto popełnia błędy ma prawo do miłości i jednego, jedynego uśmiechu. Tak od czasu do czasu. Po prostu.