Moje życie jest bez sensu.

Planuję od nowego roku akademickiego zapisać się do psychologa. A przynajmniej pocieszam się teraz, że tak zrobię. Tracę już sens. Ostatnie wydarzenia już całkowicie mnie dobiły, bo do tej pory to było jedyne pole, którym nie musiałem się martwić. Chodzi o studia. W ostatnim roku akademickim wziąłem się za siebie i w przeciwieństwie do poprzednich lat zacząłem się przykładać i zdawać wszystko nawet przed czasem. Niestety w ostatniej sesji pomimo starań, chęci i długiej nauki nie zdałem dwóch najtrudniejszych przedmiotów, razem około 2000 stron książkowych. Tym bardziej, że w byłem pewien, że jeden z nich na pewno znam. Chciałem mieć pierwsze wakacje bez nauki na poprawki, a okazało się, że jest jeszcze gorzej niż kiedykolwiek wcześniej. Do tego dostałem akademik, którego nie chciałem, jeden z gorszych jakie były możliwe. I wychodzi teraz, że studia stały się nagle największym moim problemem :/ Tak poza tym jestem strasznie zakompleksionym chłopakiem, mam 22 lata. Nie mam co się oszukiwać... Stronię od ludzi, najlepiej się czuję w samotności. Znajomych mam takich na jakich zasługuję, nie jesteśmy ze sobą zbytnio zżyci. Tyle co na zajęciach i nieraz bywały imprezy, na które przestałem chodzić z czasem. Ciężko mi się nawiązuje nowe kontakty z ludźmi, nie umiem tego inicjować. Wszystkich, których znam poznałem dzięki nim, bo pierwsi się do mnie odezwali. O tym, że nie mam dziewczyny chyba nie muszę dodawać. Chłopak, który nie wierzy w siebie nie ma żadnych perspektyw. Boję się bliskości i kompromitacji. Nietrudno się domyślić, że mając takie życie moje myśli krążą wokół dziwnych idei jak depresja czy nihilizm, bo ze względu na moje ograniczenia społeczne najbardziej do mnie pasują. I chyba jeszcze bardziej się dołuję przez to. Jeśli chodzi o wygląd to obiektywnie rzecz biorąc to się sobie podobam, co jest w sumie dziwne patrząc na to co napisałem powyżej. Ale to też mnie dużo kosztuje, bo muszę wyglądać idealnie tak jak sobie wyobrażam. Starannie dobieram ubrania, które mi odpowiadają i w których powinienem czuć się dobrze. A i tak po kilku założeniach czuję się jakbym chodził w znoszonych szmatach. Największą uwagę przywiązuję do włosów. To jeden z moich kompleksów. Są dosyć niesforne, bo bardzo gęste i sztywne, przez co się mocno puszą. Normalnie wyglądają dopiero wtedy jak są już brudne. A wszystko przez to, że w czasach kiedy byłem mały mama zawsze czesała mnie dosyć obciachowo. Nie muszę dodawać, że dzieci się ze mnie śmiały i zostałem nawet pobity w gimnazjum. Do tego dobrze się uczyłem, byłem wzorem dziecka i ucznia, byłem i wyglądałem grzecznie. To jest chore, że mój nastrój i pewność siebie zależy od tego w jakim stanie są moje włosy... Przed każdym wyjściem pieczałowicie je układam. Pogubiłem się trochę w tym pisaniu... Ale widać musiałem się wypisać, wygadać komuś. Mógłbym dłużej, ale wtedy nikt by nie przeczytał. Pozdrawiam wszystkich.

ale wtedy nikt by nie przeczytał :-)

może to fobia społeczna

ludzie maja problemy typu .....ktos jest nieuleczalnie chory.nie ma pracy,nie ma gdzie mieszkac,a ten tu pierdzieli o bezsensie .Idż sie lecz chłopaku i to już.

bardzo dobrze zrobiles ze wziales sie za siebie. a coż egzaminy bywaja ciezkie. co moge powiedziec? fajnie ze stronisz od innych. to czyni cie kims wyjatkowym. docen siebie