Zerwała zareczyny

Cześć Wam, Piszę w takiej sprawie może powiecie mi co było nie tak, a mianowicie. Jakiś czas temu poznałem dziewczynę super ach i och, planowanie wspólnego życia plany..., do czasu po niecałych dwóch latach oświadczyłem się była przeszczęśliwa... Po drodze zwolnili mnie z pracy, nie pracowałem ale jak już zacząłem pracować, wstydziła się tego nie powiedziała koleżanką, gdzie pracuje nie powiedziała całej prawdy tak jak i nie powiedziała faktu ze mnie zwolnili (zwolnienia grupowe nadmieniam) . Od zaręczyn oficjalnych bo były w grudniu było ok. sylwester razem, a później jakoś mnie unikała nie chciała przyjeżdżać do mnie brak czasu praca ważniejsza... ja jeździłem... wspólne wyjazdy nie może nie ma czasu, wyjścia musi być w domu... namówiłem ją do bierzmowania zrobiła ale przed byciem jej świadkiem zadała mi pytanie „ czy nadal chce być jej świadkiem udałem że źle sformułowane i powiedziałem że prosta rzecz bo to jest dla Nas... bo chcę z Tobą wziąć ślub... i być z Tobą na zawsze... Po tygodniu czy dwóch zadałem jej pytanie będąc u niej czy chce wziąć ze mną ślub czy zakończyć znajomość... odpowiedziała nie jestem gotowa na ślub.... A, ja nie mogę widywać się z kimś kogo Kocham a ona nie chce ze mną ślubu bo bo odpowiedz nie jest się gotowym to nie odpowiedz jeśli się kogoś Kocha.... Dobrze rozumuje.... a co Wy o tym sądzicie.... Piszcie

To, że nie chce ślubu, wcale nie musi oznaczać, że Cię nie kocha. Zwykle przyczyny takiego zachowania są dwie: - potworny przedślubny stres, który zdarza się nawet najtwardszym (poszukaj w necie, coraz więcej się na ten temat pisze) - wszystko zaczynają wtedy ze strachu widzieć w krzywym zwierciadle, ale to tylko wynik tych emocji; - może rzeczywiście chcieć spędzić z Tobą życie, ale wciąz nie czuć się gotowa na ślub. O tym drugim przypadku mogę powiedzieć coś więcej, bo sama coś o tym wiem. Bardzo kogoś pokochałam, całym sercem, i choć na naszej wspólnej drodze było wiele więcej trudności niż w innych związkach, to chciałam być z nim i założyć z nim rodzinę. On też myślał o tym poważnie, problem w tym, że ja nie czułam się wciąż gotowa na ślub. Z jednej strony dlatego, że on nadawał błyskawiczne tempo wszystkim poważnym propozycjom, sypiąc jedną za drugą i nie dając mi chwili, abym mogła się nad nimi zastanowić, z drugiej strony blokują mnie moje kompleksy, które nieraz mi mówią, że ja się niezbyt nadaję na żonę. Więc z jednej strony chciałam, bo kochałam, a z drugiej się bałam przez ten brak wiary w to, że podołam takiej roli oraz z powodu tego, że mimo uczucia, wszystko działo się zbyt szybko, zamiast toczyć się naturalnym rytmem. W końcu się rozstaliśmy, bo przez ten strach pogubiłam się w swoich uczuciach. Wystarczył niedługi czas od rozstania, żeby strach zniknął i żebym znów poczuła, jak bardzo go kocham i że jest moją największą miłością. Ale, jak się niestety okazało, on mimo tych wszystkich deklaracji, chyba nie kochał, bo nie wrócił. Więc może i ten strach uchronił mnie przed większym cierpieniem, niż to, które odczuwam z powodu jego braku, bo skoro nie kochał, to i tak by się ze mną zaraz rozwiódł lub ranił. Może coś z tego ma miejsce i w waszym przypadku, odpowiedz sobie szczerze.

I jak Gapciu, do jakich wniosków doszedłeś? :-)

zapomnialas o trzecim powodzie:D byc moze go juz nie kocha, odmienilo jej sie i dlatego nie chce slubu, tak tez moze byc.

to się pogubiła.Biedna dziewczyna.

to się pogubiła.Biedna dziewczyna.