My pain is self-chosen (?)

Witam. Nie wiem czy dobrze robię pisząc tu, w tak tkliwej kwestii. Mam 22 lata, jestem młoda, niegłupia, zdrowa, sprawna, mam kochaną rodzinę ... a jednak - czuję się nieszczęśliwa:( Czuję, że wszystko co się dzieje wokół mnie jest przeciwko mnie, nie dla mnie, tak jakbym miała by niedługo wyłączona z tego świata. Od jakiegoś czasu nic mi nie wychodzi: za równo na uczelni - mierne stopnie, a nawet mnie wywalili z jednego fakultetu, w pracy - nikt nie chce mi dac szansy abym się wykazała, nabrała jakiegoś doświadczenia, ciągle dostaje odpowiedzi odmowne na jakiekolwiek ogłoszenie, na które odpowiem. Jakieś pół roku temu byłam z pewnym chłopakiem, pierwszy raz poczułam coś takiego mocnego do kogoś, a on mnie porzucił:( z dnia na dzień, zostałam sama, a on znalazł sobie na moje miejsce kogoś nowego... Przez to znowu poczułam się gorsza, porównuje się ciągle do kogoś, mam kompleksy, czuję się nic niewarta, nieśmiała. Zawsze to ja byłam "słuchaczem", lubiłam jak ktoś mi się wypłakiwał an ramieniu, skarżył czy narzekał - nie przeszkadzało mi to. A teraz zauważyłam, że ja nie mam komu się tak wypłakac. Duszę w sobie wszystkie żale i smutki. Zmieniłam się - z osoby pełnej energii odważnej, w kogoś skrytego i "schowanego". Nie wiem, czuję się bardzo nieszczęśliwa, że wszystko co ZŁE to JA! Wierzę w Boga, praktykuję, a jednak wszystkie najgorsze plagi spadają na mnie, dlaczego ??? może Wam się to wszystko błahe wydac, wiem, że inni mają gorzej ode mnie, jest głód, wojna, terror, ale ja jednak cierpię psychicznie. Boję się, że niedługo nic ze mnie nie zostanie i ten Wielki Świat, na który nie jestem przygotowana, mnie pożre. Piszę to tu chyba tylko po to aby się wygadac, poczuc ulgę, chociaż w cale jej nie czuję.............