Mam 21 lat. Czy to już fakyn staropanieństwo? :)

Mieszkam w małej miejscowości. Wokół tysiąc cioteczek i sąsiadek, dla których największym (oraz jedynym słusznym) życiowym szczęściem jest posiadanie jak najbogatszego (na miejscowe standardy ;)) męża, trójki różowych dzieci i żółtego domku z wygolonym trawnikiem. Oraz pół tysiąca moich koleżanek, z których większość podziela ciotczyne poglądy na życie i powolutku je uskutecznia. Ja myślę inaczej. Byłam już zakochana i teraz chcę się odkochać i zakochać na nowo, ale bez pośpiechu, nie w pierwszym lepszym, który mnie zechce, tylko w kimś, kto mnie będzie rozumiał i kochał. Nie chcę lansera z wypchanym portfelem, tylko biedaka, z którym będę się z takich lanserów śmiała. Nie chcę faceta, który będzie połowę soboty spędzał na depilacji trawników, a połowę przy grillu. I okay, mogę sobie chcieć, co nie? Ale okropnie mnie irytuje fakt, że całe moje otoczenie uważa, że pragnę dokładnie tego, tylko mnie na to nie stać. Robi mi się niedobrze, kiedy podpytują z uśmiechem, czy już sobie znalazłam chłopaka albo w rozmowie o czyimś mężu lub dzieciach: "Hehe, Ty też byś już tak chciała, co?" albo, ze współczuciem, "Nie martw się, Ty też sobie kogoś znajdziesz". Nie mogę tego znieść. Na szczęście wytchnienie dają mi studia i przyjaciele, ale i tak zawsze muszę wrócić do domu, na rodzinne imprezy, do spotykanych na przystankach i w sklepach znajomych, którzy czują się lepsi ode mnie. Może mam kompleksy, może to we mnie tkwi problem, ale rzygam tym, po prostu rzygam, blehhh. I musiałam się wypisać ;]