Czemu taki jestem?

salut, to nie było bezpośrednio do Ciebie. Ale nie wyśmiewaj

bo co zabronisz mi? tak jak pisania tu :D

a dzecinstwo jakie miales?? przezyles cos co moglo miec na to wszystko jakis wplyw??

pozatym pamietaj , ze nmusi to miec jakas przyczyne

a może cierpisz na depresję? a jest coś co Cię cieszy?

Dzieciństwo miałem zwyczajne. Urodziłem się na wsi w zwykłej, normalnej rodzinie. Dobra, jako jedyna tutaj jesteś poważna. Dzięki

lubienoce jeśli to depresja to trzeba ją liczyć w dekadach. Bardzo lubie podróże:) Podróże kształcą

a zwiazki? niespelnione milosci? rodzenstwo? jacy byli rodzice, wymagajacy?

znałam kiedyś kogoś kogo zupełnie nic nie cieszyło i nie ruszało...organizm tej osoby nie produkował serotoniny.......jeżeli jednak jest coś co lubisz lub sprawia Ci przyjemność to chyba nie jest z Tobą aż tak źle ;)

Wracając do kobiet. Z reguły dowiaduje się że jestem nudny, nieuczuciowy i szary. To prawda, bo z reguły po pewnym czasie odechciewa mi się opowiadać głupot że jest bardzo ładna, mądra, inteligentna i mi się podoba skoro wcale tak nie myślę

i żadna nigdy Ci się nie spodobała? nic a nic?

a rodzicow kochasz??

Niespełniona miłość była tylko jedna. Dawno. Dobra przyznam się, trochę się wtedy zaangażowałem :) U rodziców w wielu kwestiach miałem wolną rękę. Jak sobie naważyłem piwka, to i je wypiłem. PS Na jutro przygotuje życiorys :p

bo z reguły po pewnym czasie odechciewa mi się opowiadać głupot i z reguly dlatego te glupoty tu opowiadasz?

Fizycznie bardzo wiele mi się podoba, tego nie ukrywam. Rodziców kocham za to że dali mi życie, dom i wychowanie

myślę, że jesteś zupełnie normalny ;) pamiętaj, że nie ma ideałów ..... a teraz widocznie masz jakiś przystanek w życiu i za dużo się nad sobą zastanawiasz ale może to i dobrze ...

a masz jakieś cele, marzenia i plany na przyszłość?

moze ta niespelnina milosc jest poczatkiem tego , ze teraz nic nie czujesz... boisz sie zranienia i cierpienia?? przez to wytworzyles w sobie taka posatwe obronna, lepiej posiadac brak uczuc niz cierpiec

lubienoce jesteś bardzo uważna. Jak już wspominałem mam 27 lat, jakiś czas temu ukończyłem studia, pracuje i... chyba zbyt dużo się zastanawiam. Do tej pory celem była szkoła, praca. Teraz jestem w kraju, w sumie mam czas i dochodzę czasem do wniosku że wszystko robię ok, tylko po co mi to wszystko

dobrze, trochę tak. Ale gdzież w tym wszystkim miejsce na uczucia? Czyż miłość nie równa się naturalnemu popędowi podtrzymującemu gatunek? Wszystkie te uczucia wydają mi się płytkie i naciągane. Mniejsza z tym. Było rozpoznanie, proponuje terapię:) Co wogóle radzicie? Przywalić głową w ścianę?

rowniez stawiam na mechanizm obronny, boisz sie zranienia, wiec odcinasz sie od uczuc, wtedy nic Ci nie grozi

Oj, chyba będzie Ci potrzebna pomoc psychiatry. Takie zobojętnienie może być wynikiem depresji a jeśli nie to jest to jakaś choroba która wymaga leczenia u tego specjalisty.

mnie się jednak wydaje, że ewidentnie Ci brakuje osoby dla której chce się żyć ... jak robi się coś samemu i już trochę się w życiu przeszło to wszystko zaczyna wydawać się nudne i powtarzalne. Ale Ty masz problem ze znalezieniem sobie tej drugiej osoby i koło się zamyka. No ale hmm, może warto jeszcze poszekać i pojawi się ktoś ciekawy na horyzoncie komu nie będzie trzeba mówić jaki jest fajny tylko i wyłącznie "z musu" bo tak trzeba ;) W końcu masz dopiero 27 lat i nie jesteś dziadkiem ...

lubienoce wymiękam przy Tobie bo zasypiam. Jutro tu wrócę i mam nadzieję że będę mógł się jeszcze anonimowo wyspowiadać i wyżalić. Pozdrawiam wszystkich normalnych!

może i "......miłość równa się naturalnemu popędowi podtrzymującemu gatunek...." ale przecież nie ma w tym nic złego skoro obie strony są zadowolone, szczęśliwe i z bananem na gębie :D

no to dobranoc wszystkim :)

lubienoce tylko tu jest problem w tym tez , ze on niie czuje takiej potrzeby zeby miec ta osobe sam nie dasz rady sobie pomoc, jezeli mam byc szczera:-)

dobranoc

Witam ponownie, jest może ktoś z wczorajszych rozmówców?

Witam:-) i gdzie ten zyciorys?:-D