...gdy życie traci sens...

Moje życie jest jedną wielką pomyłką.Od najmłodszych lat słyszałam ,że byłam nieplanowanym i niechcianym dzieckiem. Nie wiem jakbym się starała to i tak nikt mnie nie zauważał i nie doceniał.W wieku 8 lat sprzątałam ,myłam naczynia -robiłam wszystko żeby otrzymać jakąś pochwałe-na marne. To siostra była ,,oczkiem w głowie'' moich rodziców to ona zbierała pochwały za moją pracę. Ojciec lubił wypić i często robił w domu awantury, dochodziło również do rękoczynów, natomiast matka nigdy nie była wylewna w uczuciach. Gdy miałam 16 lat ojciec popełnił samobójstwo, a matka się rozpiła i zgotowała mi pieklo na ziemi.Ciągle zamroczona alkoholem wyzywała i obarczała swoimi niepowodzeniami życiowymi. Przy pierwszej nadarzającej okazji wyjechałam do Niemiec do pracy. Pracowałam po 12-14 godz dziennie- byłam sprzątaczką,barmanką ,kucharką i kelnerką- zależało to od tego co w danej chwili było do zrobienia. Z jednej strony pasowało mi to -nie musiałam być w domu- z drugiej strony nie miałam radości z lat młodości. Niestety zostałam deportowana do Polski za nielegalną pracę i musiałam wrócić do ,,domu''. Znalazłam pracę ,poszłam do szkoły i borykałam się z zalaną matką. Miałam dość takiego życia i wtedy nastąpił przełom -poznałam cudownego chłopaka w którym się zakochałam i swiat zaczął nabierać barw. Po pótora roku okazało się ,że jestem w ciązy, byłam szczęśliwa. Przez cały okres ciąży mieszkałam jeszcze z matką, bo mój wybranek remontował dla naszej trójki gniazdko. gdy nasz synek miał miesiąc wreszcie mogliśmy zamieszkać razem. tworzyliśmy zgraną i kochającą się rodzinę.W naszym domu nie było kłótni ,awantur czy pijaństwa. Urodził nam się drugi syn ,kupiliśmy działkę ,zaczeliśmy budowe domu i w trakcie urodziła nam sie jeszcze córeczka.Byłam najszczęśliwszą osobą pod słońcem. Miałam wreszcie taką rodzine i dom o jakim zawsze marzyłam ,aż do dnia gdy odkryłam, że mój mąż romansuje z jakąś kobietą,kazałam mu z tym skończyć. Przepraszał prosił o przebaczenie i jeszcze jedną szanse-zgodziłam się. Miałam nadzieję ,że będzie wszystko w porządku, ale on był jakiś dziwny ,nerwowy. Któregoś dnia postanowił opowiedziec mi całą prawdę o swoim życiu. Okazało się, że mój ukochany mąż przez wiele lat mnie zdradzał- od samego początku naszej znajomości. Nigdy go nie ograniczałam ,zawsze kiedy miał ochotę wychodził z kumplami na piwo, kręgle czy dyskoteki, uprawiał rózne sporty. Ja w tym czasie siedziałam w domu z dziećmi, odsunęłam się od znajomych -bo rodzina była dla mnie najważniejsza.Wtedy dowiedziałam się jakim był łajdakiem ,nie uszanował nawet takich chwil jak narodziny dziecka. Po moim drugim porodzie -w którym uczestniczył, poszedł na firmowe spotkanie pożniej na dyskotekę tam oczywiście wyrwał jakąś panienke- poszedl z nią do naszego mieszkania ,pożniej jeszcze pare razy się spotkali, przez całą drugą ciąże jeżdził do innej - mi mółił ,że w delegacje, jeżdził na nurkowania- tam też miał kogoś, nawet nie odpuścił mojej koleżance-taka fajna koleżanka, wtedy gdy go przyłapałam na romansie -tego też nie zakończył-ciągnął to dalej-było tych kobiet jeszcze kilka. Słuchałam co mówi i nie wierzyłam jak to możliwe ,że nigdy niczego nie zauważyłam ,że w domu był cudownym mężem i ojcem ,a poza domemnie przez tyle lat prowadził podwójne życie. Doznałam szoku, moje życie przewróciło się do góry nogami, zawalił się mój świat.Popadłam w depresje , kosultuję się z psychiatrą oraz psychologiem- spotkania nic mi nie dają.Próbowałam odebrać sobie życie- ledwie mnie odratowali. Choć minęło już sporo czasu ja nadal nie widzę sensu życia. Żyję z dnia na dzień ,nie widzę przyszłości. Mąż powiedział mi o swoich zdradach bo niby chciał z tym skończyć i zacząć normalnie żyć-zacząć wszystko od nowa. Co mi z tego że się stara,że zmienił stosunek do mnie -jak zostaje w głowie przeszłość, w sercu ból i żal , a cierpienie od środka mnie rozrywa. Nie potrafię żyć z tą świadomością - jestem zawieszona w próżni...