Przed rozwodem...

Niedlugo biore rozwod. Z jednej strony chce tego (ja wystapilam o rozwod), wiem, ze nasz zwiazek nie ma szans na sklejenie ale z drugiej boje sie...Boje sie tego co mnie czeka, stare zycie ;-) bylo zle ale znane a to nowe...Hmm? Jakis stres mnie chyba dopadl, czasami zastanawiam sie czy dobrze zrobilam z tym rozwodem.

Witam! A czemu się rozwodzisz (jeżeli można wiedzieć)? Mój eks rozwiódł się ze mną wczoraj... Też nie wiem jak żyć... To on mnie zostawił, bo mu PRZESZŁO... Koszmar...

Ruda u nie sie po prostu wypalilo uczucie, zostaly wzajemne oskarzenia i niechec. Nie mozemy zyc dalej pod jednym dachem bo sie pozabijamy. Ale...jakos mnie cos tam uwiera, tyle lat razem. Dziwne to.

...a wystarczyloby tylko porozmawiac ze soba, kazde powinno sie zastanowic i popracowac nad soba. Chcecie sie pozabijac bo sie nie trawicie, nie znosicie swoich charakterow, nie chcecie zmienic czy dlatego ze boicie sie ze zostaniecie sami ? Moglabys sie wyprowadzic na jakis czas i widywac tylko na mile randki, sporkania, podroze i imprezy. Moze spojrzalabys na niego inaczej jesli poprawil by siebie. Moze on spojrzalby inaczej na nowa Ciebie. Sprawdzalas to czy nie chcialas nic ratowac i uciekac?

Echo ja to ratowalam, sklejalam i lepilam ponad trzy lata. Razem jestesmy 16 lat. Nie ma juz sensu bo zadne z nas sie nie zmieni, za starzy na to jestesmy :P Ale jakos mi tak nie tak :O Decyzja podjeta, pozew zlozony, nie mieszkamy razem i cos mnie tam gdzies uwiera.

Olindara! Napisałam ale wszystko zniknęło, więc jeszcze raz: ja też walczyłam, prosiłam, błagałam. Wiem że byliśmy dwoma połówkami pomarańczy ale on to zniszczył, zrezygnował. Nie obwiniaj się o nic bo zwariujesz. Nie wiem jak było u Ciebie, czy on też uważa że to koniec, że się wypaliło.U mnie to z jego strony był koniec. Teraz to już przeszłość, pozwoliłam odejść bo go bardzo kocham, chcę żeby był szczęśliwy. Nie umiałabym żyć ze świadomością że ktoś przeze mnie cierpi. Pozdrawiam

ruda - czytam Cie i strasznie wspolczuje. Kochac i rozwodzic sie to absurdalne cierpienie. Ja tez w jakims takim dziwnym zawieszeniu, daleko od mezczyzny ktorego kocham (chyba? co tzn milosc?) z naszym dzieckiem.. ale juz nie sama (za szybko chcialam sie pocieszyc?). I zle mi zle. Wieczorami klade sie i mowie do niego w myslach.. do tamtego faceta w tamtych chwilach gdy bylam najszczesliwsza na swiecie. I patrze na jego dziecko.. i placze. Moje wlasne nieszczesliwe decyzje (w chwili ich podjecia wydawaly sie pzreciez takie oczywiste i sluszne!) a teraz tyle watpliwosci. Wybaczcie chaos.

Maga magaa... Przepraszam za ciekawość ale może mogłabyś opowiedzieć coś więcej o tym co Cię spotkało? Ja już straciłam nadzieję... muszę pogodzić się z tym że już go nie ma i nigdy nie będzie... Ale jego szczęście jest najważniejsze.... i oby mu się udało, bo po tym przez co musiałam przejść, nie ma już szans dla nas... Teraz chyba ja jestem chaotyczna.... :-) Będę czekać, może odpiszesz. Pozdrawiam.