Nie poznaję mojego dziecka!

Mój syn prawie 2 letni w ostatnich dniach zmienił się w małego potworka. Wścieka się o byle co, a potem histeryzuje. Ruszać go w ogóle nie można bo jeszcze gorzej. Zakładam, że przyszedł ten sławny bunt dwulatka. I moje pytanie jest takie, czy każde dziecko to przechodzi? Mi moja mama mówi, że ani ja ani mój brat i siostra tak nie mieli. Więc o co chodzi? Czy to tylko w dzisiejszych czasach tak się dzieje?

Klapa w dupsko i raz dwa przejdzie bunt.

po klapsie na pewno nie przejdzie mój starszy synio tak miał,czasami mam wrażenie że do tej pory mu tak zostało

Dzisiaj byłam z nim na spacerze i zrobił raban o mały wózeczek z lalką jakieś dziewczynki. Nie można go było oderwać a jak go oderwałam to ryk na pół parku. Czytając "mądre" porady na necie zostawiłam go z tą histerią i odeszłam kawałek pokazując, że nie obchodzą mnie jego dąsy. Jednak on niby za mną szedł ale darł się chyba z 15 minut jeszcze. W końcu wsadziłam go do wózka i tam po jakimś czasie się uspokoił. A więc "nie zwaracaj uwagi" nie zawsze się sprawdza :(.

Bardzo dobrze zrobiłas! :)

Tak około 3 roku życia dziecko zaczyna być coraz grzeczniejsze. Powodzenia!! :D

Przetrzyj dziecko majtkai swoimi o czolo 3 razy i 3 razy spluc za swoje ramie. Pomaga!!

splunac

z tym pluciem to jest na zauroczenie, a nie bunt 2-latka przecież dziecko musi płakać, czeog się spodziewaliście?;p autorko, ja mam metodę na moją podopieczną, która niedługo kończy 2 lata: idziemy po ulicy/parku/siedzimy w domu i zaczyna się ryk o byle co bądź też kaprys. kucam przed dzieckiem, łapię je delikatnie ale zdecydowanie za ramionka, patrząc w oczy mówię głośno i wyraźnie "jak przestaniesz płakać to do mnie przyjdź" i beż żadnych czułości i innych gestów odchodzę na najbliższą ławkę/kucam pod murkiem obok/wychodzę do pokoju obok. dziecko płacze czasami 5 minut, czasami 20, czasami 40, ale w końcu przestaje i przychodzi samo:) skutkuje zdecydowanie. jak tylko płacze i widzi, że idę w jego stronę uspokaja się, bo wie, że zaraz kucnę, odmówię formułkę i pójdę:P najważniejsze to powiedzieć dziecku, czego się oczekuje i co ma robić.. bo płaczące dziecko jest w amoku i samo nie wie, co ma ze sobą zrobić.

Przetrzepać po dupie to się skończy panowanie dzieciaka;]

Musisz byc twarda i nie reagowac, tylko tlumaczyc. Nie krzyczec, ale odciagac od dzieci. Zacznie kojarzyc, ze jesli zachowuje sie nieprawidlowo, to koniec zabawy. Nie reagowac na histerie, po prostu wyjdz z pokoju. Dziecko probuje swoich sil - chce zobaczyc, na ile moze sobie pozwolic, po jakim czasie rodzic wpadnie w furie, itd. Musisz byc konsekwentna, miec twarz pokerzysty, nie denerwowac sie - bo dziecko wie pozniej, jak toba manipulowac, np. wystarczy sie rzucic na ziemie, a rodzic juz wkurzony i dziecko pozniej to wykorzystuje. Tlumaczyc, ze trzeba sie dzielic, ze nie wolno ruszac cudzych zabawek bez pozwolenia, itd. Z czasem zrozumie.

Dzięki za pocieszenie :P. Właśnie ja go ani dotknąć nie mogę bo jeszcze gorzej histeryzuje. Widać działam na niego jak płachta na byka :D. Ale staram mu się zawsze tłumaczyć co źle robi ale czy to dociera do jego makówki to nie wiadomo ;).

Sposób marynazwawki jest bardzo dobry. Robię podobnie :))

Ja uczyłam podobnie jak maryna . Z tym że mała uwaga nie zostawiaj dziecka samego , najlepiej usiąść obok , tak żeby Cię widziało ale nie zwracać na niego uwagi . Taki mały "furiat" buntuje się przeciw wszystkiemu , np że piłka leci w dół a nie w górę , że skarpetka nie chce się ściągnąć . To Ty masz panować nad sytuacją bo ono jeszcze nie potrafi . Daj mu przykład jak może się sam uspokoić , powiedz że jak chce może się do Ciebie przytulić , rzucić misiem lub poduszką , podrzeć kartkę na drobne strzępy itp. Moje dziecko zawsze w takich chwilach tuli się do misia i gryzie go w nos :D Już nie rzuca klockami , nie wierzga , idzie do pokoju i kładzie się z misiem na łóżko i czeka aż się uspokoi . Ale staram się też ie dopuszczać do takich sytuacji , jak widzę na co się zanosi zmieniam temat albo pokazuje mu coś ciekawego , proponuje coś atrakcyjnego ... Jak już jest za późno wtedy mówię żeby się uspokoił i siadam obok i się nie odzywam i na niego nie patrzę . Potem tłumaczę mu że wolno się złościć , bo to nic złego ale że trzeba też umieć się uspokoić i wymieniam co może robić ... Mówię mu że ja się uspokajam tak że siadam na krześle zamykam oczy i głęboko oddycham . Po kilkunastu razach zaczęło działać i teraz mój syn biegnie do pokoju i tuli się do misia a jak nie ma misia przy sobie to tuli się do mnie lub do taty .

Gdzieś czytałam, że w tym wieku resetują się jakby połaczenia nerwowe w mózgu dziecka. No więc dlatego jest takie kapryśne i samo nie wie, czego chce. Ale konsekwencja, nie dać sobie wejść na głowę i nietolerowanie takiego zachowania na pewno da jakieś efekty. Jak już mu się w głowie poukłada. Do następnego razu ;)

no i daj mu czas. Mój zanim załapał że musi się sam uspokoić ,mimo iż nie dostanie tego co chce to płakał jakąś godzinę . Za każdym razem było krócej . No i pamiętaj nie wolno Ci się denerwować , a jak Ci się zdarzy powiedz o tym na głos. Np jestem zdenerwowana i muszę teraz chwilkę od Ciebie odpocząć żeby się uspokoić .