Życie przemija, a ja nie potrafię żyć.

Jestem świadomy każdej chwili, która się ulatnia. Każdego poranka budzę się i to jest namacalne. Budzę się i myślę, że czas ucieka, w każdej chwili mogę umrzeć... lub moi bliscy. Nie wiemy ile jeszcze nam zostało i śmierć może przyjść w najmniej oczekiwanym momencie. Nie chcę umrzeć w apatii i zrezygnowaniu. Chcę robić co tylko zechcę, bo życie jest krótkie i nie powinno mnie martwić co ktoś powie, bo inni też mają swoje życia i umrą. Nie potrafię się obudzić, odżyć, cieszyć się. Boli mnie, że tyle czasu spędzam w domu. Niby nie trwonię czasu, bo dużo czytam, oglądam, mam ogromny głód wiedzy i poznawania rzeczy. Jednak wiem, że na tym życie nie powinno się kończyć, że nie można żyć w bańce własnego świata. Powinienem więcej doświadczać, poznawać ludzi, oglądać nowe miejsca, przeżywać emocje. Jestem tak strasznie na siebie zły, że jestem taki słaby i nie szanuję życia...

Eeee..

zmien to

Nie 'eeeeeee', tylko temat dotyczy każdego z nas. To nie jest przecież tylko moja bolączka. Chyba, że jesteście tak zaślepieni, że nie widzicie swojego życia.

jesteście tak zaślepieni, że nie widzicie swojego życia. a ty widzisz i co ? robisz cos bys odczuwal zadowolwnie czy tylko biadolisz ?