Brat wyjechał do Irlandii, a mi się chce wyć :(

Jestem zrozpaczona.. wracam do domu nawet nie ma z kim piwa wypić, pogadać:( jak to przetrwać..?:( W najgorszym wypadku wróci za rok w najlepszym na święta..:(

poradźcie coś:O zakochanym dziewczynom, którym chłopaki wyjeżdżają za granicę odpisujecie:O a ja czuje jakbym straciła połówkę siebie..:( nie jesteśmy bliźniakami, on jest starszy ale mimo to oboje się rozkleiliśmy przy pożegnaniu:(

zazdroszcze relacji

mój brat pojechał do Indii na 3 tygodnie wymiana studencka teraz tęsknię a każda wiadomość od niego jest na wagę złota

a ja na chwilę obecną chciałabym mieć luźniejsze relacje z nim.. może bym tak nie przeżywała.. przecież ja nie wytrzymam tyle bez niego..:( mimo wszystko jak bliźniaki jesteśmy:O:( może to śmieszne.. mam chłopaka, i też wyjechał niedawno na jakiś czas.. ale bardziej związana chyba jestem z bratem, bo bardziej cierpie przy tej rozłące:O

wzruszająca jest ta relacja między wami :) W każdym razie..to rozstanie Wam na dobre wyjdzie. Przecież on nie zawsze będzie z Tobą mieszkał, nie co wieczór będzie wspolne piwo itd. Niedługo pewnie każde z was załozy swoją rodzinę itd. Wiem, że mimo to tak i tak będziesz go miała wtedy bliżej, że będzie na miejscu itd..ale taka 'mocna' zaprawa w rozłące wyjdzie wam na dobre :)

mój ma 28 lat, dałam mu naszą ulubioną plytę.. żeby słuchał sobie czasem.. mimo, że nie jesteśmy już dziecmi to przy pożegnaniu same łzy poleciały, obściskaliśmy się..

zostawił niektóre ciuchy:( jak je widzę to oczy napełniają mi sie łzami:( dlaczego w polsce nie można zarabiać tak jak tam? tylko rodziny rozdzielać:O żeby móc samemu stanąć na nogi..:(

i wróci mój nie żyj i nawet mowy nie ma żebym oglądała ciuchy, albo zdjęcia :( wiem, wiem to moje to całkowite ekstremum :( w każdym razie, nie martw się, to nie koniec świata, wróci

* nie żyje

bardzo Ci współczuję:( ja bym za moim skoczyła w ogień.. także nie wiem czy bym się podniosła po tym:(

w każdym razie chodzi mi o to, że wszystko bym oddała, by wrócił chociażby za 10-20 lat

nie żartuj, każdy tak mówi, że nie dałby rady, ja też pisałabym to samo co Ty, gdyby mi ktoś opowiadał o takiej sytuacji co mam zrobić, żyć się nie chce, ale ciągnę dzień za dniem i ja też nadal za swoim skoczyłabym w ogień myślisz, że nie ? w dodatku mój był dużo ode mnie młodszy

Wierzę.. :( my bylismy abrdzo blisko, dlatego pewnie jeszcze dużo przecierpie zanim sie przyzwyczaje do myśli, że już nie bedzie tak samo:(

nie potrafie w ogóle sobie wyobrazić co przeżywasz.. to straszne:(

na wszelkie zmiany trzeba czasu ja tam się nie pogodzę ze śmiercią mojego, nigdy ale przyzwyczajam się do tego, że życie jest już inne chociaż czasami to aż brakuje tchu w każdym razie, trzymaj się dasz radę, macie świetne relacje (u mnie są podobne) i tak trzymać

dziękuję.. Ty również trzymaj się cieplutko..