Sytuacja bez wyjścia?- emigracja

Mój problem wyda się głupi..oto on: większość ludzi mówi: jesli zwiazek na odleglosc sie uda to zwiazek zawsze przetrwa. Jestem w związku z chłopakiem z europy zachodniej. Przez 5 lat był to zwiazek na odleglosc. Odwiedzalismy sie srednio co 2 miesiace. Wszystko pięknie. Jestem 100% pewna, że nigdy mnie nie zdradził, ja też nigdy nie byłam nikim innym zainteresowana. Kochamy się bardzo mimo trochę odmiennych charakterów. Można by rzecz, że jestesmy perfekcyjną parą od pięciu lat. Przez cały ten okres nie moglam sie doczekac kiedy do niego wyjade. Zalatwilam studia w jego kraju oraz wszystkie papierkowe sprawy. Za 3 tygodnie czeka mnie wyjazd. I oto jest problem. Mimo, że bardzo go kocham czuje niesamowitą pustkę. Jestem bardzo blisko ze swoją rodziną, mam najukochańszych rodziców pod słońcem. Oprócz tego bardzo kocham moje miasto. Jestem do niego niesamowicie przywiązana. Niestety wszystko to zaczelam dostrzegac teraz- gdy czeka mnie wyjazd. Dodam, że mój chłopak ma świetną pracę na morzu, a ja mieszkam na południu Polski. W Polsce nie mielibysmy szans na jakiekolwiek dobre życie (z wielu powodow). Naprawde czuje sie podle. że zostawiam moich najukochanszych rodzicow i miasto. Czuje sie jak zdrajca. Nienawidze miasta, w ktorym mieszka moj chlopak. Okazuje sie, ze chyba jestem ksenofobem i najchetniej cale zycie spedzilabym w ten sam sposob, w tym samym miejscu. Jestem mega wrażliwa. Pytalam innych osob bedacych w tej samej sytuacji, ale oni w ogole zdaja sie nie miec z tym problemu. Co mam zrobic? :( Zostawić to co kocham tutaj czy zapomnieć o nim i zamknąć się w swoim własnym świecie?