czym kierujecie sie w zwiazku: szczeroscia czy dyplomacja?

Wiadomo ze gdy rozmawiamy z obcymi ludzmi np. w pracy jestesmy na ogol dyplomatami. Uwazamy na to co mowimy, czesto milczymy w jakims temacie, czasem klamiemy. Bo tego wymaga "kultura" i dobre wychowanie. Ale co jesli chodzi o zwiazek? Wiadomo ze na poczatku jest dystans, i raczej dyplomacja. Boimy sie urazic druga osobe, niewiemy jak odbierze to co chcemy powiedziec (czy to o niej czy to o nas samych). Tylko ze im dluzej jestesmy razem tym lepiej sie znamy i na wiecej mozemy se pozwolic. Nie mowie tu o jakims bezmyslnym obrazaniu ale o byciu szczerym mowieniu co sie mysli, co sie czuje. Wydaje mi sie ze np. w rodzinie jestesmy najbardziej szczerzy, potrafimy powiedziec wprost czego potrzebujemy, co das drazni. Co sadzicicie, co jest lepsza opcja na kilkuletni zwiazek: szczerosc czy dyplomacja? Dzielenie sie swoimi pomyslami, myslami, lekami? Czy raczej sprytne dozowanie i lekka manipulacja, co, jak i kiedy powiedziec? lub nie powiedziec.

gdzies ci umknela milosc i rozum :-)

jedno drugiego nie wyklucza

ja się kieruje gazami jak wracam z pracy i czuje smród, wiem ze w domu jest mój mąż on pracuje do 14.30, ja do 15.00 ja wracam zawsze smierdzi z łazienki kałem, a on siedzi przed tv i ma niezapięte spodnie.

szczerosc owszem, ale to zalezy jaka co zyskam jesli powiem facetowi ze np ma zakola? bo ma, ale uwielbiam je, podoba mi sie z nimi tylko ze je ma i ma na ich punkcie kompleksy wiec w szczerym mowieniu o takich sprawach lepiej nie przesadzac ja tez bym nie chciala zeby mi mowil ze mam male cycki, ja to doskonale wiem :P wole zeby mi mowil ze mam jedrne i ksztaltne :)