czy ktoś z Was także wiecznie czuje się samotny? jestem na skraju wytrzymałości

Moje związki trwają góra parę miesięcy. Chcę kochać, ale nikogo nie pokochałam. Jestem neurotyczna i mimo, że mam mnóstwo szacunku dla drugiej osoby, wierność to dla mnie nadrzędna zasada itp., to nie potrafię znaleźć sobie kogoś właściwego. Gdy ktoś mi się diabelnie podoba, nawet nie próbuję, robię się wtedy odpychająca, unikam kontaktu z tą osobą, ewentualnie... okazuje się, że osoba ta jest zajęta. Gdy ktoś natomiast szaleje za mną, obojętnieje mi z czasem. Uciekam od ludzi, mimo, że desperacko poszukuję uczucia, każdego dnia wychodzę z domu, 'bo może, w końcu'... Czuję się już tak skrajnie samotna, że paraliżuje to moje wszelkie działania... Mam ochotę przeleżeć w łóżku, zagrzebana w pierzyny, resztę życia, ale mam świadomość, że życie mi umyka. Że każda chwila jest ważna. Tylko tak cholernie smutno, pusto... Naprawdę trudno się cieszyć w samotności... Nic mnie nie cieszy, jak powinno. Czy wielu jest tak samotnych ludzi?

mzoe wiec To My jestesmy a siebie pisani??hehhehe:)))

teraz to ja mam większe problemy, a nie martwienie sie o brak kogos bliskiego

jakoś nie bardzo wierzę w związki zawierane przez internet...;) ale ogólnie, w coraz mniej rzeczy chyba wierzę.

lydia podaj mi Twoj nr..gg porozmaiwamy na gg co?Hmm...tak poprsotu:Pniewaznei ile masz lat ani skad jestes..ale moze choc p;otowarzyszymy sobie dzisija..zeby nmam smutno nie bylo..co Ty na to??ja ci opowiem moja historie Ty swoja..zobaczys zbedzie fajka:)

ehhh co za czasy, żeby ludzie poznawali się przez internet

hahaha...:D w zasadzie... nic chyba nie tracimy, zawsze chociaż wygadać się można;) 25612561, ale od razu mówię, że to tymczasowy, nie podałabym swojego 'normalnego'.;)

Ludzie, wypowiedzcie się... Nie tylko my chyba mamy ten problem.

twoje desperackie poszukiwania spełzną na niczym ponieważ działasz na wyznaczonych przez siebie nielogicznych zasadach: jeżeli ktoś Ci się podoba, a Ty go odtrącasz i unikasz, jeżeli ktoś "szaleje" ;) za Tobą, "obojętnieje Ci z czasem". szukasz kogoś, a gdy go znajdujesz postępujesz wbrew sobie, następnie zamykasz się w domu i mimo, że "masz świadomość, że Ci życie ucieka" narzekasz, że jest Ci "smutno i pusto". czy Ty w ogóle jesteś sobie w stanie uświadomić, że to chore ? jesteś samotna, na własne życzenie, więc nie roń łez i nie rób z siebie cierpiętnicy.

nie ma sensu ---> ja to wszystko wiem. ale to w zaden sposob nie zmienia moich uczuc. I ciekawości, czy bywają osoby o podobnym problemie...

jak widzisz nikt poza Tobą. czas pomyśleć o jakimś leczeniu, i nie piszę tego złośliwie, tylko dla Twojego dobra. chyba, że lubisz te chore emocje :D