Jestem potwornym tchórzem :(

Wszystkiego się boję, mam problem z podejmowaniem decyzji, nigdy nie jestem do końca siebie pewna, aż w końcu często rezygnuję, bo mam wrażenie, że nie dam sobie rady. Często zaprzepaszczam różne okazje z powodu swojej nieśmiałości. Boję się ryzykować, bo boję się obciachu, krytyki, chcę być widziana jako ktoś doskonały...Jestem mocno uzależniona od tego, co powiedzą inni ludzie, a zwłaszcza rodzice. Powoli mam tego naprawdę dosyć.

jako przedstawiciel plci przeciwnej majac 23-lata popełniam podobne bledy. najgorszy jest fakt, ze w gronie osob mnie znajacych kazda twierdzi, ze jestem milym gosciem.

Jak się ośmielić ? Z facetami oczywiście też podobnie. Mój kolega powiedział mi, że zachowuję się jak dziecko z tymi moimi obawami.

To ja jestem od Ciebie o rok młodsza. Mam sporo marzeń, przede wszystkim podróżnicze, chciałabym przeżyć coś szalonego, poznać takie prawdziwe życie, a jak przychodzi co do czego, wycofuję się jak tchórz. Wszystkiego się boję, nawet egzaminy w sesji to dla mnie koszmar, bo ciągle mi się wydaje, że się ośmieszę. Za każdym razem biorę tabletki uspokajające, bo inaczej to bym chyba zwiała.

I tak narasta we mnie frustracja. Bo żyję tak, jak nie chcę żyć, zgodnie z oczekiwaniami innych, a nie swoimi. Ciągle czując się tą winną, gorszą, mniej docenianą. Po raz kolejny straciłam szansę u człowieka, na którym mi zależało, co jeszcze mocniej dobija.

Mam podobnie. Mam tyle samo lat co Ty. Każdego dnia budzę się z lękiem i poczuciem klęski. Nie wiem jak to zmnienić.

Ja też. Dodam, że mam tendencję do rozpamiętywania porażek, które popełniłam. Ciągle mam przed oczami sytuacje, w których coś mi nie wyszło, kiedy ktoś na mnie krzyczał itp. Czy to normalne ?

Ja raczej tak nie rozpamiętuję. Może kiedyś tak... Teraz jak coś zrobię nie tak to po prostu wzbogaca to moją niechęć do wszystkiego, ale na szczęście nie rozpamiętuję tego.

Proszę mi coś poradzić. Nie chcę skończyć jak nieudacznik...

Im bardziej rozpamiętuję, tym bardziej się zniechęcam. Przez takie zachowanie straciłam mężczyznę, którego kochałam, bo on powiedział mi, że myślał, że jestem inna, bardziej niezależna, że mam odwagę realizować swoje marzenia. Pojechał sam na wakacje, zostawiając mnie z górą wątpliwości...

Ile bym dała, żeby wyluzować, iść na spontan, zaryzykować, ale jak ?

Że też na tym forum nie ma się kogo poradzić :(

udała się Pani do psychologa. To co Pani opisała przypomina objawy fobii społecznej, bez specjalistycznej pomocy ciężko będzie Pani zmienić cokolwiek w swoim życiu.

Może spróbuję, ale zastanawiam się, czy nie można tego przezwyciężyć w naturalny sposób ?

skoro do tej pory "mimo pragnienia zmiany" nie udało się to Pani - chyba odpowiedź jest oczywista. Udanie się do specjalisty jest pierwszym krokiem do zmiany tego stanu rzeczy. A droga - może być długa, ale nie wolno się zniechęcać. Taka praca nad sobą trwa dość długo..

Muszę się za to zabrać, bo jak za rok nie pojadę w podróż, to się załamię i uznam, że przegrałam życie.

Też tak miałem :) Zacząłem sobie radzić. Zaczełem od częstszego odwiedzania swojej rodziny, wspólnych wypadów gdzies z nimi, potem poszerzyłem to o znajomych, potem samodzielne wyjścia w miejsca gdzie jest mi duzo obych osób i tak co raz szersze kręgi :)

Spróbuję tak zrobić, ale szkoda, że już nie odzyskam mojego faceta. Takie to przykre, że usłyszałam bolesną prawdę właśnie z jego ust.