moje chudnięcie..

jeszcze jakiś miesiąc temu zakładałam tu tematy typu "głodówka kto ze mną,albo "jak schudnąć szybko i dużo" wszyscy byli źle nastawieni na moje chore pomysły tym bardziej,ze przy swoim wzroscie 173cm ważyłam 57kg ... kupowałam bez przerwy ubrania,które wg mnie źle na mnie wyglądały bo troche się opinały na udach,tego nie rozumieli moi znajomi .. wszystkich komentarze "spojrz w lustro,jestes jak patyk itp." nic do mnie nie przemawiało.. a komentarze kafeterianek typu "nie uda ci się na takim czyms zajechać,poddasz się po max 2dniach " to mnie tylko motywowały ..:O w końcu doszło do tego ,ze kupiłam sobie dobrą wage ,która mi pokazywała ile schudłam,a ile przytyłam ... przez miesiąc nad sobą pracowałam,ale swoje kcal zminimalizowałam do 300.. czasem 200 ,a czasem do niczego.. piłam na okrągło czerwoną herbate (co z reszta dalej to robie) której nienawidze ,ale czułam,ze mnie przeczyszcza.. wczoraj kiedy cała rodzina sie przeraziła na mój widok moja mama kazała mi stanąć na wadze ,która pokazałą 49kg ... najgorsze jest to,ze mi sie to podoba kiedy rodzina się o mnie martwi bo nigdy nikt tak się mną nie zajmował,po prostu sobie żyłam..mieli wszystko gdzieś ,od dziecka miałam łuszczyce(już się wyleczyłam mimo iż mówią,ze to nieuleczalna choroba) ale jak mnie dzieci wyzywały od grzybów i skorup to rodzice mieli to w dupie..drapałam się do krwi ..mialam to na całym ciele ,nie mówiąc o zaatakowanych uszach i głowie.. a teraz jak się stało coś co zagraża mojemu życiu to baczniej mnie obserwują i inaczej zwracają .. nie wiem jak wymazać to swoje chore myślenie .. wszystko mi sie teraz podoba, z łatwością zapamiętuje rzeczy ,nie robie już list ,ciągle chce gdzieś wychodzić na świeże powietrze ,moje ubrania wyglądają teraz świetnie ,uda mi sie nie łączą,a w dodatku mam wrażenie jakbym większe uznanie wśród chłopaków zyskała,nawet w rozmowie ze mną są tacy mili i bez pwoodu przytulą ... tych plusów jest zbyt dużo,jednak jedno mnie męczy.. stałe liczenie kcal ( o ile w ogole coś zjem) ,wyrzuty sumienia i katowanie się bieganiem,brzuszkami itp. ostatnio weszłam 2 razy w jednym miesiącu na sam szczyt Śnieżki .. tak o... nie wiem już czy się cieszyć czy płakać..

zdał

Psychiatryk natychmiast.

to dosyć częsty problem. ja gdy miałam 170 wzrostu i 54 uważałam się za grubasa i tak jak Ty liczyłam kalorie, biegałam, robiłam brzuszki. ale uwierz mi, że to tylko prowadzi do nieszczęścia. teraz jesteś szczęśliwa, że rodzina zwraca na Ciebie uwagę ale pomyśl o nich, czy byłoby im łatwo gdybyś trafiła do szpitala z wyczerpania ? myślę że nie. a jak Ty byś sie czuła leżąc w szpitalnym łóżku i widząc zdenerwowaną i płaczącą mamę, dodałabyś im o wiele więcej problemów swoim zachowaniem. przemyśl czy chcesz ranić swoich bliskich. pozdrawiam.

to dosyć częsty problem. ja gdy miałam 170 wzrostu i 54 uważałam się za grubasa i tak jak Ty liczyłam kalorie, biegałam, robiłam brzuszki. ale uwierz mi, że to tylko prowadzi do nieszczęścia. teraz jesteś szczęśliwa, że rodzina zwraca na Ciebie uwagę ale pomyśl o nich, czy byłoby im łatwo gdybyś trafiła do szpitala z wyczerpania ? myślę że nie. a jak Ty byś sie czuła leżąc w szpitalnym łóżku i widząc zdenerwowaną i płaczącą mamę, dodałabyś im o wiele więcej problemów swoim zachowaniem. przemyśl czy chcesz ranić swoich bliskich. pozdrawiam.

Zazdroszcze ci-widac po tych facetach co zwracaja na ciebie uwage,ja mam 65 kg przy 165cm i zaden nawet nie splunie na mnie

oczywiście ,ze nie chce,ale jak sobie przypomne ile oni mi przykrości sprawiali i ile razy ja się martwiłam o moją pijaną matke,ze wpadnie pod samochód jak będzie wracać do domu ..to mam ochote im narobić problemów i smutków.. poza tym pozostaje jeszcze kwestia wyglądu ,moja cera jest czysta ... tego już mi nić później nie odda jak to zaniedbam

Amgjamaj - a widzisz,a ja zawsze takim jak Ty zazdrościłam .. bo masz 165cm ,a ja zawsze w szkole czułam się z moimi 173cm jak gigant.. i teraz pomyśl niższa osoba i tęższa wygląda normalnie tak jak 3/4 ludzi,ale już wysoka i gruba wygląda jak monstrum.. jak chłop ,a tego zawsze się bałam,zeby tak nie wyglądać.. a co do tych chłopaków to oni tak mają ,ale to nie dla nich to robiłam .. ale na pewno poprawia mi to humor ...

Katerinaaaa- skoro mówisz, że Twoja matka ma/miała problemy z alkoholem to gdy dojdą jej Twoje problemu zdrowotne może będzie chciała to zapić, żeby uciec od rzeczywistości. nie brnij w to dalej a wyjdzie na dobre, uwierz mi.

Autorko posluchaj i miej wyjebane na to jak spostrzegaja Twoja fizjonomie inni , bo psychiatryk juz tuz tuz... http://www.youtube.com/watch?v=6P2bHu1jmCM&feature=related

słonecznej jelonki dla autorki

ja wiem,ze 173 i 49kg to jest przesada ,ale jak zaczne normalnie jeść to czy nie przyjdzie mi nagle 10kg :O

własnie u mojej mamy jest tak,ze jak ma problem ze sobą to pije,ale jak ją zdołowała śmierć jej matki (a mojej babci) to tak jakby na chwile się nawróciła..

dobrze,ja zaczne w miare normalnie i racjonalnie się odżywiać.. czyli 5 małych posiłków dziennie i żeby wszystko było i mięso i coś zielonego .. bo sama się troche przeraziłam .musze zrobić ze sobą porządek ..jestem dzieckiem DDA moze pójde na jakąs terapie ...bo te wszystkie moje kompleksy nie są z niczego.