odradzam urlop wychowawczy..

nie wiem...moze jestem jedyna,ktora urlop wychowawczy przypłaciła jakąś depresją.Miało to byc z pozytkiem dla dzieci-na zasadzie,ze taki czas w moim zyciu juz się nie powtorzy.Tymczasem mimo całodziennej harówki mam poczucie bycia kimś zupełnie nieprzydatnym.Mąż pracuje do 20ej-więc kładę dzieci spać sama.Padam na pysk,jestem dobrze zorganizowana,więc tempo mam dość ostre.Stwierdziłam,że skoro jestem w domu to nie będzie obiadów na 2-3dni,codziennie 2 spacery-zabawa.Dziczeję.Staram się utrzymywac kontakt z koleżankami,ale gdy je spotkam czuję się głupio-nie mam o czym rozmawiać ,głupiej gazety przejrzec.Obejrzenie wiadomości w tv to luksus... .Stwierdziłam,że wracam do pracy bo nie daję rady w domu.

od 4 lat, bo mamy dzieci 3-latka i roczne blizniaki. I wcale nie dziczeje ani nie tesknie za praca. swiadomie zdecydowalismy sie na dzieci, chcielismy miec wieksza rodzinke, do pracy wracam za 2 lata, jak bliznieta pojda do przedszkola. I to wracam na pol etatu, bo nie chce, by dzieci siedzialy caly dzien poza domem.

podziwiam cię naprawdę.Ja siedzę w sumie 3lata,ale m-y pierwszym a drugim pracowałam rok.Moze ja za bardzo lubię ludzi,lubię jak się coś dzieje..tu nawet nie chodzi o kasę a w zasadzie o to,ze nie zarabiam/opeikunka dla 2ki dzieci wziełaby 3/4pensji/ ale o jakąs równowagę-chciałabym zatęsknić za domem i dziecmi

znam ten ból byłam na urlopie macierzyńskim i wychowawczym w sumie uzbierało się 3,5 roku ...po 3 latach powiedziałam stop wracam do pracy bo inaczej zdziczeje albo wyląduje w jakimś zakładzie zamkniętym :D....dzień za dniem wyglądał tak samo ja prałam gotowałam spacery zabawy z dziećmi i wszytko to w tym samym czasie bo dzieci muszą mieć drzemkę ...jedzenie na czas itd czasami myślałam że oszaleje...mąż i owszem pomagał w miarę możliwości ale ja czułam się jak zamknięta w klatce czasem to miałam takie schizy że to wszytko mam za karę ....najwięcej do powiedzenia miała oczywiście moja teściowa jak się dowiedziała o mojej decyzji która tak na marginesie w ogóle nie zajmowała się ani nie pomagała mi przy dzieciach a co najwyżej wpadała od czasu do czasu jako gość ze swoimi " dobrymi radami "...że powinnam zaczekać że dzieci biedne że nie do przedszkola ble ble ble ...ale postawiłam sprawę jasno jak da mi pensję za to że siedzę w domu to ja chętnie zostanę ten argument zamknął jej usta raz na zawsze i więcej się nie odzywała ( chociaż nie chodziło tutaj przede wszystkim o kasę a o mnie ale tego by nie zrozumiała ) ...teraz wiem że postąpiłam słusznie i wróciłam do pracy.. jestem spełnioną kobietą zarówno jako matka jak i zawodowo

pani wodnik-u mnie tez tez tsciowie sie prawie obrazlili jak powiedziałam,ze mała pojedzie do przedszkola.

Hej, ja tez tak mam, jestem wprawdzie dopiero rok z dzieckiem, ale czuje sie jak na jakims marginesie zycia. Z jednej strony ciesze sie, ze maly jest ze mna, a z drugiej mam wrazenie, ze zasiedzialam sie kompletnie, nikt mnie nie przyjmie do pracy, nic juz nie umiem... Zawsze mialam zanizona samoocene, ale teraz to juz w ogole czuje sie kompletnie uzalezniona od mojego meza... :(

mamaNAwychowawczymm....nie wiem jak wygląda Wasza sytuacja materialna ale to jest jeden z argumentów jakiego możesz użyć w rozmowie z teściami no i wiadomo że dziecko kiedyś urośnie a Ty zostaniesz w domu sama bez pracy ....im dłużej się czeka tym powrót jest utrudniony a rynek pracy jest taki jaki jest więc jak masz okazję wrócić do pracy to wracaj ...mam nadzieję że w mężu masz oparcie ....bo ja miałam rozumiał moje potrzeby i stał murem za mną i moim postanowieniem

Ja siedze poltora roku i wcale mi sie do pracy nie spieszy. Nawet powaznie mysle zeby juz nie wrocic. Podoba mi sie takie zycie, jestem w miare dobrze zorganizowana i na wszystko mam czas. Teraz przeprowadzamy sie do nowego domu i mam zamiar po przeprowadzce szybko nawiazac jakis kontakt z innymi mamami, bo jednak w grupie razniej :D Pozdrowienia dla mam zdesperowanych w domu!

najpierw schizy o ciążę, dziecko a potem schizy jak zostają w domu, potem problem z powrotem do pracy, między ludzi faceci nie mają 3/4 tych problemów, nie musza się martwić ani metryką ani figurą, nikt nie uzależnia ich możliwości pracy od tego czy są kawalerami czy moze są już żonaci i dzieciaci my zawsze mamy pod górkę

1,5 roku to niewiele w stosunku do 3,4lat.Ja tez wtedy jeszcze nie miałam dość.I kurcze wiecie co mnie własnie zawsze rozzwala/sama sie na tym złapałam tez/.Z e jak kobieta chce wrócić do pracy to kalkuluje sobie,ze jej pensja minus koszt opiekunki daje tyle a tyle..zamiast sumowac swoje dochody z dochodami męża i od tej sumy odjąć koszty niani.Niby wyjdzie ten sam wynik w ogolnym rozliczeniu..ale jednak to inaczej jednak wygląda..