zakompleksiona przez matkę

jestem dla niej albo za gruba, albo za głupia, ma pretensje że siedzę w domu zamiast gdzieś wyjść, a jak wychodzę albo planuję to ma pretensje że w domu żadnego porzytku ze mnie nie ma....zawsze znajdzie coś żeby tylko mnie ukłuć...czuję się bezsilna i bezradna, jest mi źle :(

nikt nie pogada?

ja mam tak samo w domu...tylko że moj ojciec sie tak zachowuje...czasami po prostu nie wytrzymuje tego i płacze jak nikt nie widzi...cały czas mnie poniża i o coś krzyczy...i tez nie wiem jak sobie z tym radzic

znajdź pracę i się wyprowadź ;)

mam pracę, ale studiuję zaocznie i jeszcze opłaciłam roczny kurs anglika w empiku, jakieś oszczędności są ale nie takie żeby samej sie utrzymać :(

no to ignoruj to co mówi matka skończ studia i idź na swoje ;)

taka_jedna:( - u mnie płacz to normalka, tylko jak nikt nie widzi zwłaszcza w nocy mam takie uczucie żalu i przykrości nie jestem z patologicznej rodziny, jest normalnie, rozmawiamy, czasem wyjeżdżamy do rodziny itd ale patrząc na koleżanki i ich relacje z rodzicami widzę że to nie to :(

Levviatan nawet nie wiesz jak bardzo chciałabym być już po studiach ;) mam parcie na naukę przez to jak mało kto :D teraz robię mgr, do tego w innym mieście niż mieszkam i tak myślę że może tam sie przeniosę po studiach, tylko odwagę musze zdobyć żeby samej zamieszkać

no to trzymamy kciuki :)

skoro nie jestes z patologicznej rodziny to nie masz jeszcze tak źle...mój ojciec często lubi zaglądnąc do kieliszka i to nie po pare kropelek...:( po prostu ignoruj zachowanie mamy w takich momentach, studiujesz, pracujesz, masz jakąś odskocznie od tego, poznasz chłopaka, po studiach znajdziesz prace i sie wyprowadzisz stamtąd:) głowa do góry:), wiem że to nie łatwe, ale pomysl własnie o tych pozytywnych aspektach które jednak są-nie jesteś z patologicznej rodziny, to najważniejsze

masz rację, może widzę zbyt mało pozytywów w tym wszystkim. Chociaż są takie momenty kiedy wcale nie chce mi się żyć, ale przecież się nie poddam...tylko czasem tak ciężko.