Do osób, które chodzą/były u psychologa

Mówiliście o tym swojej rodzinie? Chodzę na terapię m.in.dlatego, że jestem bardzo zamknęta w sobie, trudno mi mówić o uczuciach, potrzebach itp., u mnie w domu nie zaraca się na to uwagi, nie przytula, nie mówi 'kocham'... Często gdy zwierzyłam się z czegoś mamie, ona później w ataku nerwicy odwracała 'kota ogonem' i krytykowała wszystko co robię, tak, że starciłam do niej zaufanie, choć wewnątrz wyłam z rozpaczy za miłością i akceptacją. Psycholog radzi, żebym zaczęła otwarcie mówić o swoich potrzebach, uczuciach itp. zamiast urządzać dziecinne demonstracje, których oni nie rozumieją i tylko są przez to kłótnie.To takie trudne, płaczę z bezsilności ;/ Kilka razy pytał czy mówiłam im o terapii, nadal nic o niej nie wiedzą, tylko wymyślam inne powody mojego wyjazdu do innego miasta :o Sugerował, że powinnam powiedzieć rodzicom o terapii, ale mam duże obawy. Nie wiem czy coś to zmieni, czy nie będą mnie uważać za całkiem 'nienormalną', oni często przeklinają i często słychać wyzwiska, jako osoba wrażliwa i żyjąca wiele lat 'pod kloszem' trudno mi się od nich uniezależnić, staram się przestać żyć marzeniem o kochającej, szczęśliwej rodzinie. W każdym razie powinnam uczyć się rozmawiać o sobie bez względu na to, jak ktoś to odbierze,mam początki nerwicy z tego duszenia wszystkiego w sobie.

jesli rodzice są tzw starej daty mogą być nieufni co do twojego korzystania z usług psychologa,ci nowocześniejsi sami wysyłają do niego swoje dzieci ... http://skocz.pl/fajnerzeczy

Wlasnie tego się obawiam, robię bilans 'za' i 'przeciw', a może warto z zrobić dla siebie, w koncu to będzie otworzenie się, więc chyba jakiś postęp....