Jak otworzyć się na ludzi, zacząć do nich uśmiechać itp.?

Przed chwilą byłam sama w sklepie, w domu byłam pełna optymizmu, ale po drodze gdy mijali mnie ludzie znów zaczęłam się denerwować, spuściłam wzrok, lub udawałam, że ich nie widzę, w sklepie jeszcze gorzej, prawie wpadłam w panikę, choć tłumaczyłam sobie, że nic złego się ne dzieje. Kobieta w skepie przed mną śmiała się z ekspedientką, choć się nie znały, ja miałam prawie łzy w oczach :O Mam tego dość, już nie wytzymuję tej klatki, którą sobie stworzyłam i lęku przed ludzmi i życiem. Jestem nieśmiała, wrażliwa i niepewna siebie, przez co się izoluję. Psycholog 'kazał' mi próbować, trzesą mi się teraz ręce, jestem na siebie zła, że znów zachowuję się jak mała przestraszona dziewczynka, a mam 23 lata. Może ktoś się podzieli swoimi doświadczeniami, z rodzicami wstydzę się o tym rozmawiać, oni tego nie rozumieją i chcą, żebym zachowywała się jak dorosła, a mnie często paraliżuje strach.