Nigdy się nie zaakceptuje

Czuje się obrzydliwa, głupia, mam 20 lat, a nic nie umiem, nigdy z nikim nie byłam, nie umiem rozmawiać z ludźmi, wszystko mnie przeraża. Nie umiem nad sobą pracować, staram się o tym nie myśleć jaką frajerką jestem, ale są dni kiedy poprostu nie mam ochoty ciągnąć tą egzystencję, bo życie to, to nie jest.

polsku, z przecinkami i ogonkami ;) Rozumiem Twój tok myślenia, też mnie to często dopada. Nigdy z tego się nie wyleczyłam, teraz jednak trochę mniej się przejmuję. Po prostu staram się żyć normalnie, pasować.

Hehe ;) No przynajmniej to umiem, wielkie pocieszenie. Ciekawe ile ludzi tak stara się pasować do reszty społeczeństwa, hmm... wszyscy? Tak mnie dobija, że nikt nie potrafi pokazać czasem tej ludzkiej strony, każdy boi się pokazać, ża ma słabości.

Niektórym przychodzi to naturalnie, inni, bardziej skupieni na swoim wnętrzu, obarczeni doświadczeniami, z kompleksami i kotem w głowie muszą się trochę napracować ;) Ja się staram, z zewnątrz wygląda to chyba nawet-nawet, ale gdy zacznę się nad tym za bardzo zastanawiać, dopadają mnie różne depresyjne nastroje i inne wątpliwości co do sensu egzystencji czy zaburzenia wszystkiego, więc po prostu sobie odpuszczam. Przyjmuję, że ludzie są pozytywnie nastawieni, nie wymagam od siebie za wiele i cieszę drobiazgami - tyle teorii, w praktyce wygląda to jednak trochę słabiej... ale działa.

choć czasem bym chciała...

Ja wogóle jestem całkiem inną osobą na zewnątrz niż wewnątrz :o I nawet rodzina nie wie jaki ze mnie psychol, udaje twardą a jestem naprawdę ciotą.