myślę nad tym.

Moje życie od ukończenia 21 r.ż. wygląda jak jedna wielka porażka. Kiedyś żyłam w nieświadomości, że miłości nie ma tylko w zamiast mnóstwo zdradzających facetów, którzy mają kobiecą wrażliwość za nic. Próbuje być dobra. Chciałam stracić dziewictwo z kimś kogo bym kochała a on mnie a widzę, że to teraz rzecz niemożliwa do osiągnięcia. Przed maturą miałam kontakt z siostrami zakonnymi. Namawiały mnie do tego bym wdziała habit. Jestem w miarę ładną dziewczyną i to mój problem: większość facetów kombinuje jak tu mnie przelecieć. Oczywiście to im się nie udaje ale to jest straszne, że mężczyźni tylko o tym myślą. Za nic mają uczucia. W wyniku doświadczenia w tym, że męża to ja raczej nie znajdę bo podobają mi się akurat ci, którzy mają mnie w głębokim niepoważaniu waham się czy nie rzucić wszystkiego, rozdać lub wyprzedać majątek i pójść do zakonu zamkniętego. Zaraz mnie tutaj wszyscy ochrzanią, że gdzie tu prawdziwe powołanie, że pewnie jestem brzydka, naiwna lub głupia ale ja tak sobie myślę, że może to jest właśnie to: może mi po prostu los kłody pod nogi rzuca bo podążam złą drogą.

Jesteś taka młoda, że jeszcze niejednego super faceta możesz znaleźć na swojej drodze. W zakonie go na bank nie znajdziesz, więc wybieraj.

Ja też kiedyś chciałam być zakonnicą. Gdybym nie poznała swojego obecnego męża, to może bym została.

nie myśl tylko sobie potrzep boberka, bo masz brak orgazmu w organizmie i ci sperma babska na mózg ciśnie, jak tym twoim zakonnicom. W końcu nie mają tak źle, walą je biskupi, i przeoryce, tak że wal do zakonnic jak w dym. Na brak seksualnych atrakcji nie będziesz narzekać, w ostateczności, jakis wikary od niechcenia, od tylca posunie cię, aż piardniesz.