Rude dzieci... nie są ujmujące i już:(

rude dzieci, zwlaszcza dziewczynki sa sliczne mieszkam w UK, czesto spotykam rude dzieci i napatrzec sie nie moge, sa jak takie irlandzkie duszki, po prostu mega urocze

Nie wszyscy urodzili się po, to, by, być modelkami. Muszą być też tacy, którzy zajmą się ważnymi rzeczami, zdobędą na altruizm... http://czytka.pl/OwuJsyi

Każdy ma swoje odczucia, ale i doświadczenia. Zmieniają sie one u jednych z wiekiem u innych nie . U mnie tak wlasnie było , kiedy byłam mała moj sąsiad rok starszy ode mnie był rudy miał piegi a na dodatek niski i gruby nikt z dzieci nie chciał sie z nim bawić, naśmiewali sie z niego, chłopaki nadal wciąż to robią mimo ze to dorośli faceci. Kolejna osoba była moja kolezanka w podstawówce mimo ze wszystkie dziewczynki z nią rozmawiały, to jednak byłam świadkiem jak po cichu wytykały ja palcami i mówili ze nigdy nie znajdzie sobie chłopaka. Z wiekiem przestałam zwracać na to uwagę byc moze dojrzałam dziś ta dziewczynka jest moja najlepsza przyjaciółka :)

Jak podobają mi się farbowane na miedziany kolor kobiety, a także, wyjątkowo, niektóre naturalne rudzielce, tak rudych bachorów nie znoszę. To chyba jakiś rudymentarny instynkt, który każe wzdrygać się przed wszystkim co inne, nietypowe, obce. Do obcowania z bachorami, opiekowania się nimi i tkliwych co do nich uczuć ( co jest kluczowe dla ich przetrwania), skłania głòwnie ich wzruszająco uroczy wygląd i niewinność, skłaniające do roztoczenia nad nimi opiekuńczych skrzydeł. Istoty te, z punktu widzenia biologii ewolucyjnej nie mają żadnych więcej przymiotów, które przywodziłyby dorosłych ku temu, by chcieli poświęcać im większość czasu. Poza uroczym wyglądem ( dla swych własnych rodziców), najczęściej są maksymalnie nudne i irytujące, często doprowadzające do szewskiej pasji. Jednak tych rudych wstydzą się nawet biologiczni rodzice. Nie raz spotkałam się z taką sytuacją. Np. amerykańska koleżanka mamy w pewnym momencie przestała przysyłać zdjęcia wnuka, bo okazało się, że jest rudy...

Do mnie wczoraj na placu zabaw podszedł rudy, holenderski jegomość, nieco starszy od mojego syna, mógł mieć 3,5 -4 lata. Zaczął coś do mnie biadolić, ja jednak nie słyszałam prawie  nic, bo wewnątrz przechodziły mnie nieprzyjemne dreszcze, jakby od słuchania dźwięku jeżdżącego po talerzu widelca. Był wyjątkowo paskudny, jak przeważnie każdy rudy. Miał marchewkowe owłosienie, kaprawe, głęboko osadzone, niemal czerwone i prawie bezrzęsne, fałszywe oczka, świńsko-ròżową gębę o kształcie trapeza, był spasiony, niechlujnie ubrany, brudny, podnosił przy mnie do góry koszulę i czochrał się po nalanym kałdunie, nie przestając do mnie ględzić. Czmychnęliśmy gdzie pieprz rośnie, gdyż nie chciało się toto odwalić. Jak można wzbudzić w sobie choć krztynę pozytywnych uczuć wobec takiego zmutowanego zjawiska biologicznego? O.o

 

sorka,a dziecko ma sie podobac obcej babie na ulicy? ja nie lubie blondynkow z niebieskimi oczami.90% na naszych ulicach :D i co? kogos to obchodzi? watpie

W Polsce nadal myslenie jak ze sredniowiecza, wstyd!rudy to kolor jak kazdy inny, no ale babki co wiaza dziecku kokarde na wozku zeby nikt nie zauroczyl a sobie czarna nitke na palec jak wyskoczy jeczmien na oku pewnie mysla inaczej.jak dla mnie najgorszy kolor wlosow to mysio-brazowe, malo ktora kobieta zostawia niefarbowane, a rudzielce sie jakos nie farbuja