Moje kafeteryjne życie, a szara rzeczywistość...

Uwielbiam kafe za to, ze mogę tu być kim chcę. Raz wspaniałą, pracowitą matką, raz kobietą sukcesu, a to znowu filozofką...w rzeczywistości moje życie jest okropne, a właściwie to ja nie mam swojego życia. Wstaje o 6 nawet w sobote czy w niedziele, żeby dłuzej posiedziec na kafe, nie myje się, nie maluje, nie chodze na zakupy nawet, nie mam zadnych fajnych ciuchów, śmierdzi już ode mnie, mam tłuste włosy z łupieżem, nie gotuje obiadów, tylko żywie sie słodyczami i chipsami, ktore spożywam przed kompem. Tutaj schodzi mi cały dzien. Jak mąż przychodzi z pracy zastaje mnie w takim stanie przed kompem, w domu brudno, obraża się...A ja nie mam swojego życia. Przez kafeterie zaniedbałam siebie, swoje życie, dom nawet psa. To jest okropne uzależnienie chyba....Nie ma dnia bez kafe... PS. Do pracy chodzę, na część etatu, więc nie jest to wina bezrobocia..

i hooj wazne ze ci sprawia frajde

na miejscu meza wychlastal bym cie penisem po ryju moze bys troche zmadrzala

podaj jeszcze czarnego nicka :D

oblech z ciebie

Nie podam czarnego nicka. To nie jest wcale śmieszne, ja już nie mam swojego własnego życia. Kafeteria stała się moim całym światem.

jak mam się pozbyć tej kafeteryjnej obsesji?????

ale to fajna obsesja tylko szkoda ze zapomnialas ze poza tym masz zycie..

To jest uzależnienie. Życzę Ci, żeby odłączyli Ci prąd..... Albo nie wiem co... Obudź się! Szkoda życia!

idz sie umyj teraz:)