Po 6 latach samotności zakochałam się i... dramat!

narzeczeństwem nie byliśmy długo, ale razem prawie 8 lat

8 lat to dużo. ja nie wyobrażam sobie jak można się podnieść po czymś takim :(

:-( te lata to koszmar, ja byłam wyłączona z życia, prawie chodziłam po ścianach z bólu :-( nie mam pewności, ze już się podniosłam, mam wrażenie, ze już nigdy normalnie nie będzie :-( że moje zycie już nie wróci do normalności :-( bo ja nadal myślę o tamtym codziennie i pamiętam o nim zawsze, tęsknię za nim, strasznie mi go brakuje :-( ale jak poznałam tego (zresztą mają tak samo na imię...) to poczułam w środku pewną smutną gotowość, nie umiem tego opisać...

kurczę, tak bardzo chciałabym żeby wam się ułożyło, żebyś była szczęśliwa z nim. ehhh

Dziękuję Ula :-) to bardzo miłe :-)

dobrze, że się uśmiechnęłaś :) zresztą taki ładny dziś dzień. nie warto się smucić :)

Kobieto, daj mi swoje zdjęcie, oprawię je w ramkę i będę się do Ciebie codziennie modlić ;) a tak serio....... jesteś dla mnie wielkim autorytetem, bo masz taką siłę, że chyba nic złego nie może cię już spotkać. :)

dziękuję dziewczyny za dobre słowo :-) niestety silna to ja nie jestem :-( jestem słaba, bo tyle lat nie umiałam się pozbierać, żyłąm przepełniona bólem i tęsknotą :-( zresztą chyba nadal tak jest, ale dzięki Niemu cos we mnie drgnęło i dlatego boję się o to wszystko i jak to się dalej potoczy, bo chociaż pragnę, zeby mnie przytulił, to nie wiem jak bym zareagowała gdyby rzeczywiście to nastąpiło... mam nadzieję, ze nie ryknęłabym płaczem :-(

Dlatego wierzę w Twój sukces :) Jakkolwiek się zakończy ta sprawa, to dla Ciebie i tak będzie wygrana :) Także wrzuć na luz i nie myśl tyle o tym :) i za jakiś czas napisz koniecznie, jak się sprawy mają. Trzymam kciuki i pozdrawiam :)

Edyciak :-) dziekuję :-) no zobaczymy jak to wszytsko sie ułoży... no jakoś musi w sumie...nie ma innego wyjścia ;-) Dobranoc :-*

Ewa, co słychać? kiedy to spotkanie? dzisiaj? napisz jak poszło. mam nadzieję, że dobrze :)

Hej:) jak tam sie sprawy mają? :)

hej :-) spotkanie jak spotkanie, nie wydarzyło sie nic fascynującego, zwykła praca, ja byłam zdystansowana, on też, nawet miałam taki humor, ze nie chciało mi się specjalnie z nim gadać, chyba nawet go lekko odpychałam mentalnie ;-) bylismy dla siebie bardzo mili i uprzejmi, ale to wszystko, on troszczył się czy udało mi się wszystko załatwic. Po spotkaniu zadzwonił jeszcze 2 razy, nie miałam humoru... :-( raczej nic z tego nie będzie, ja byłam i jestem już zm eczona ta karuzelą i wyrzucaiłam/wyrzucam go sobie z głowy, za duzo mnie to kosztuje, a on ma 3o pare lat i sam nie wie czego chce :-( nie chce mi się babrac w tym wszystkim i wciagać w te jego niezdecydowanie :-( będę sama i przynajmniej mam swiety spokój :-(

nienawidzę miłości - szkoda, że ja nie jestem tak mądra. Sporo lepiej bym na tym wyszła. Ale niestety. :O

tylko, że ja nie jestem mądra :-( jestem zniechęcona zyciem i ciagłą walka o odrobinę radości w tym zyciu :-( a skoro nawet odrobina radości ma być okupiona upokorzeniem i zwodzeniem to już nie chce nawet i tego :-( po prostu jestem zniechęcona do życia :-( i jeszcze ta pogoda mnie dobija :-O a ten typek zadzwonił po ostatnim spotkaniu i wprosił się do mnie pod byle pretekstem :-O niech przyjdzie, załatwię sprawę i raczej dam sobie spokój z nim, nie będę pisać, dzwonić i jakoś to sie rozejdzie po kościach :-O

Jestem w podobnej sytuacji co autorka topkiu. J. poznalam w pracy, przepracowalismy razem 9 m-cy, bylismy tylko koleżenstwem choc niektorzy mysleli ze jestemy parą, tak blisko sie trzymalismy, byl flirt, ciagle komplementy, przytulanie, buziak na dzien dobry itp. J powiedzial mi, ze bardzo mu sie podobam jako kobieta i ze bylby mna zainteresowany, gdyby nie to ze nie pozbieral sie emocjonalnie po rozstaniu z zona( wciaz jest z nia w kontakcie, kochaja sie ale nie moga byc razem). Zmieniłam prace miesiąc temu i wtedy mi odbilo- non stop o nim mysle, tesknie za nim, uzmyslowiłam sobie ze bardzo mi na nim zależy ( wczesniej nic do niego nie czułam, była to zwykla zabawa, wygłupy) J wydzwania do mnie, mowi duzo cieplych słow, chce sie ze mna umówic, a ja ...jestem w kropce, wiem ze on wciaz kocha była zone (namawiam go zeby o nia zawalczył, ale on juz nie chce, mowi ze nie warto, ze nie potrafi sie z nia dogadac) z drugiej strony jestem ja i moje uczucie, o ktorym on nic nie wie. Boje sie z nim spotkac bo wiem, ze bede musiala to odchorowac, pierwsze dni po odejsciu z pracy były dla mnie koszmarem, teraz jak nie widzialam go przez niecaly m-c jest o niebo lepiej. Nie wiem jak elegancko zakonczyc ta znajomosc - nie odbieranie telefonow nie wchodzi w gre, bo to nie powaznie wyglada, zamierzałam skłamac ze poznałam kogos ale klamstwo mi przez gardło nie przejdzie , uczucia tez nie chce ujawniac poki co , nie wiem co dalej robic doradzcie proszę - delikatnie zbyc go czy wywalic prawde prosto w oczy i niech sie dzieje co chce

Ewa, myślałam, że coś z tego wyjdzie...mam wrażenie, że już się poddałaś. może umówcie się gdzieś na gruncie prywatnym. Spróbuj, zawalcz. Może to będzie ostatnie spotkanie, a może wstęp do czegoś nowego..... Przynajmniej będziesz miała poczucie, że nie zmarnowałaś szansy na szczęście. powodzenia :)

nie umiem walczyć, a zresztą nie chcę wywalczonego uczucia, chce żeby było dobrowolne i chciane z obu stron :-( a on szuka konaktu, wypytuje co u mnie, ale sam jest niedostępny... :-O tęsknię za nim i myslę o nim ciagle, ale nic z tego nie będzie, bo on ma jakiś problem a ja nie mam sił znosic swoich i jego problemów, nie chcę po prostu wgłębiac się w tę znajomość, bo będzie coraz gorzej. Nie rozumiem tylko tego po co on do mnie dzwoni :-O faceci bywają naprawdę beznadziejni... skoro nic ode mnie nie chce, to po co dzwoni? dla mnie jest to męczące i chyba wolałabym zerwać kontakt :-( :-( :-( dla swojego dobra

to powiedz temu kolesiowi że masz dosyć tej karuzeli i podchodów i nie chcesz mieć z nim kontaktu:O niech facet zdecyduje się czego tak naprawdę chce...

http://tnij.org/i4bw

tak mu nie powiem, bo nigdy nie rozmawialiśmy o nas jako NAS, o tym, ze cos zaiskrzyło, ze coś nas do siebie ciągnie, po prostu nie rozmawialiśmy o uczuciach, bo one po prostu były, a każde z nas chyba nawet bało się o tym mówić :-( mi też to było na reke, bo bałam się takich rozmów, tego, z e będę musiała opowiadać o sobie, swojej przeszłości, bałam się otworzyć... nie wiem czy mnie rozumiecie :-( mi się właśnie wydaje, ze on sam nie wie czego chce :-( niby chce, a jednak nie, woli kontakt koleżeński, z dystansem, ale dla mnie na tym etapie jest to zbyt trudne :-(

? moze chcesz sie spotkac pogadac, mam podobny problem.

dziękuję za propozycje rozmowy, ale mam wrażenie, ze tylko się tym nakręcam a właściwie powinnam wypierac tę znajomość ze świadomości :-( mam wrażenie, ze jemu jest łatwiej bo jako facet pewnie tego nie roztrząsa na najmniejsze kawałki i tak tego nie przezywa... chociaż ja już nie wiem, co on ma w tej głowie :-(

Śledzę ten wątek od pewnego czasu. Pomyślałam, że on równie dobrze mógłby tutaj pisać w ten sposób o znajomości z Tobą. Zachowujecie się przecież identycznie: żadne nie chce się wychylić poza swoją skorupę, jedno o drugim nie wie. Boicie sie bliskości i zranienia. On ma prawo myśleć o Tobie to samo, co Ty o nim, również jest na karuzeli uczuć, bo odbiera sprzeczne sygnały: chciałabym i boję się. łączy Was jednak wzajemna skłonność do siebie, dlatego nie chowaj głowy w piasek, odważ się na serdeczną rozmowę.

no dobra znam podobny przypadek i myslalam ze to ten sam facet

a może te jego problemy---> pewnie masz duuuuużo racji :-( ja wiem, ze nie jestem typem wylewnym i jestem raczej zdystansowana i zimna przy pierwszych kontaktach, ael przy nim naprawdę starałam się być inna, odrobinkę, ale zawsze ;-) Jednak masz bardzo duzo racji w tym co napisałaś...niestety :-( nie wiem czy porozmawiamy o tym, bo jesli wyjde z inicjatywą rozmowy o nas, to to będzie znak, że dla mnie jesteśmy jacyś MY, a dla niego może w ogóle nie ma takiego problemu, nie chcę wyjść na zesperowaną idiotkę, bo o byłoby dla mnie gorsze niz ta cała sytuacja teraz :-(

Niestety miłość nie jest dla paranoików. Zazwyczaj ludzie są sami, bo zwyczajnie CHCĄ być sami, tak jak Ty w tym momencie. Nie masz bladego pojęcia o co chodziło, równie dobrze może mieć jakieś problemy w rodzinie, z rodzicami, rodzeństwem itd. Oczywiście najłatwiej jest się wycofać i w spokoju czekać na trumnę.

Wiesz, nawet serdecznego znajomego wypada zapytać czy ma jakieś problemy, bez większych deklaracji, przecież SAM ci o nich powiedział.

Do odważnych świat należy. Pozwól do siebie dotrzeć, skoro przejęcie inicjatywy jest ponad Twoje siły

fawila może masz rację, że po prostu chcę być sama; innej opcji od lat nie brałam pod uwagę i przyzwyczaiłam się do tej mysli, nawet przestraszyłam się co ja zrobię, gdy cos się między nami zacznie (bo juz od pierwszego wejrzenia iskrzyło jak nigdy w zyciu) raczej jestem pewna, ze chodzi o kobietę, z rodzicami i rodzeństwem u niego wszystko ok, a rozterek emocjonalnych dotyczących rodziny nie ma się ponad 2 lata...