Nie wiem, jak i czy odejść od niego...

Pomiędzy mną a narzeczonym nigdy nie było wielkiej pasji, każde z nas ma swoje wady, którymi się nawzajem irytujemy... On wiecznie wychodzi na imprezy, nadużywa alkoholu i dopalaczy, widzę, że już go nie pociągam, że rozgląda się za innymi, nasz seks leży kompletnie... Mamy razem synka (stąd wynikły zaręczyny, ale o ślubie w ogóle nie rozmawiamy, może i dobrze), synek jest moim wielkim szczęściem, ale coraz mocniej czuję, że mój związek chyli się ku upadkowi. Sama jestem z rozbitej rodziny, więc analizuję w nieskończoność, czy decydować się na ostateczny krok. Nie chcę, żeby moje dziecko widywało tatę od święta albo wcale, nie chcę borykać się z problemami organizacyjnymi i finansowymi, boję się samotnego macierzyństwa, samotności w ogóle... Jestem młoda, kiedyś byłam nawet fajna, pełna życia, błyskotliwa... Teraz jestem przybita, niewierząca we własne siły, zdana całkowicie na faceta. Boże, jak ja marzę, żeby znalazł się ktoś, kogo mogłabym naprawdę pokochać, dla kogo byłabym całym światem, kto znalazłby szczęście w spędzaniu czasu ze mną, a nie uciekałby ode mnie, kiedy tylko ma okazję :( Co mam robić?

Oleg, dobrze się czujesz? A może widzisz podwójnie? To pierwszy i jedyny mój temat.

Swoją drogą jeśli jakaś dziewczyna ma podobny problem do mojego, to zapodaj linka z łaski swojej, chętnie poczytam.

jak sobie wyobrazasz, skoro nie potrafisz uporac sie ze swoimi problemami , wprowadzic nastepnego faceta ? Wez sie naprawde puknij w glowe. Uporzadkuj swoj ogrodek .

Masz rację, póki jestem zdana na niego, nie mam co nawet myśleć o końcu związku i zaczynaniu kolejnego. Chodzi mi tylko o to, że przeraża mnie myśl przejścia przez życie bez miłości.

A ja Ci się nie dziwię. Jesteś na takim etapie życia, że masz pełne prawo potrzebować faceta, który by się naprawdę o Ciebie zatroszczył i dla którego byłabyś najważniejsza... Dziecko jest ważne, ale musisz pomyśleć też o sobie